Atmospheric Tidal and Planetary Waves

قبل از عصر فضا، هواشناسان به ندرت به نواحی ارتفاع بالای تروپوپوز توجه خاصی می کردند. آنچه در مورد جو بالای 100 کیلومتر شناخته شده بود اساساً از تحقیقات یونوسفر و ژئومغناطیسی بدست آمد. منطقه میانی که در حال حاضر به عنوان جو میانی شناخته می شود، تقریباً به صورت ناشناس بالاتر از ارتفاع قابل دسترسی با بالن قرار داشت. این تحقیقات فضایی بود که برای اولین بار امکان دسترسی مستقیم به ارتفاعات میانی و فوقانی جو را فراهم کرد. حدود 40 سال پیش، سیدنی چپمن واژه جدیدی به نام هواشناسی را برای توصیف مطالعه این دو منطقه بلند ابداع کرد. هنگامی که از او در مورد تفاوت بین هواشناسی و هواشناسی سؤال شد، ظاهراً پاسخ داد: "این همان چیزی است که بین نجوم و طالع بینی وجود دارد". این کنایه ملایم نشان دهنده تعصب ترجیحی بسیاری از فیزیکدانان یونوسفر و ژئومغناطیس دانان در آن روزها نسبت به هواشناسی به عنوان یک علم توصیفی و نه علمی دقیق است، علی رغم وجود غول هایی مانند کارل راسبی و هانس ارتل.

Prior to the space age, meteorologists rarely paid particular attention to the height regions above the tropopause. What was known about the upper atmosphere above about 100 km came essentially from ionospheric and geomagnetic research. The region in between, presently known as the middle atmosphere, was almost terra incognita above the height reachable by balloons. It was space research that allowed for the first time direct access to middle and upper atmospheric heights. About 40 years ago, Sidney Chapman coined a new word 'aeronomy' to describe the study of these two height regions. When asked about the difference between aeronomy and meteorology, he allegedly replied: 'it is the same as between astronomy and astrology' . This mild irony indicates the preferred prejudice of many ionospheric physicists and geomagneticians in those days toward meteorology as a descriptive rather than an exact science, in spite of the presence of such giants as Carl Rossby and Hans Ertel.