Atatürk in the Nazi Imagination

آدولف هیتلر در اوایل کار خود از بنیتو موسولینی، همکار ارشد خود در فاشیسم الهام گرفت - این واقعیت به طور گسترده ای شناخته شده است. اما یک الگوی به همان اندازه مهم برای هیتلر و نازی ها تقریباً به طور کامل نادیده گرفته شده است: مصطفی کمال آتاتورک، بنیانگذار ترکیه مدرن. ارائه قانع کننده استفان ایریگ از این داستان ناگفته نوید بازنویسی درک ما از ریشه های ایدئولوژی و استراتژی نازی ها را می دهد.

هیتلر پس از سال 1919 عمیقاً به امور ترکیه علاقه مند بود. او نه تنها آن را تحسین می کرد. هیتلر و نازی‌ها از نزدیک شاهد مبارزه آتاتورک با قدرت‌های غربی برای تصرف دولت بودند و کودتای مونیخ را تا حد زیادی از کودتای آتاتورک الگوبرداری کردند. شورش در آنکارا هیتلر بعداً اظهار داشت که در عواقب سیاسی پس از جنگ بزرگ، آتاتورک استاد او بود، او و موسولینی شاگردانش. در حالی که نازی‌ها در دهه 1920 تلاش می‌کردند، آتاتورک «ستاره هیتلر در تاریکی» باقی ماند و الهام‌بخش او برای بازسازی آلمان در امتداد خطوط ناسیونالیستی، سکولار، تمامیت‌خواه و انحصاری قومی بود. همچنین از توجه هیتلر دور نمانده بود که دولت های ترکیه چگونه با اقلیت های ارمنی و یونانی که نفوذ نازی ها مستقیماً آنها را با یهودیان آلمان مقایسه می کردند، بی رحمانه برخورد کردند. ترکیه جدید، یا حداقل جنبه‌هایی از آن که نازی‌ها برای دیدن آن انتخاب کردند، الگویی برای نقشه‌ها و رویاهای هیتلر در سال‌های منتهی به حمله به لهستان شد.

Early in his career, Adolf Hitler took inspiration from Benito Mussolini, his senior colleague in fascism—this fact is widely known. But an equally important role model for Hitler and the Nazis has been almost entirely neglected: Mustafa Kemal Atatürk, the founder of modern Turkey. Stefan Ihrig’s compelling presentation of this untold story promises to rewrite our understanding of the roots of Nazi ideology and strategy.

Hitler was deeply interested in Turkish affairs after 1919. He not only admired but also sought to imitate Atatürk’s radical construction of a new nation from the ashes of defeat in World War I. Hitler and the Nazis watched closely as Atatürk defied the Western powers to seize government, and they modeled the Munich Putsch to a large degree on Atatürk’s rebellion in Ankara. Hitler later remarked that in the political aftermath of the Great War, Atatürk was his master, he and Mussolini his students.

This was no fading fascination. As the Nazis struggled through the 1920s, Atatürk remained Hitler’s “star in the darkness,” his inspiration for remaking Germany along nationalist, secular, totalitarian, and ethnically exclusive lines. Nor did it escape Hitler’s notice how ruthlessly Turkish governments had dealt with Armenian and Greek minorities, whom influential Nazis directly compared with German Jews. The New Turkey, or at least those aspects of it that the Nazis chose to see, became a model for Hitler’s plans and dreams in the years leading up to the invasion of Poland.