At Last: A Novel

یکی از بهترین کتابهای داستانی تلگراف در سال 2011

در اینجا، از نویسنده توصیف شده توسط The Guardian</ من به عنوان «ناب‌ترین سبک نثر زنده ما» و آلن هالین‌هورست او را «درخشنده‌ترین رمان‌نویس انگلیسی نسل خود» می‌خواند، اثری از کمدی اجتماعی درخشان، حقیقت عاطفی عمیق و شوخ طبعی کلامی است. در نهایت همچنین نقطه اوج خیره کننده یکی از شرکت های داستانی بزرگ دو دهه گذشته در زندگی رمان انگلیسی است.

به‌عنوان خوانندگان آثار قبلی خارق‌العاده ادوارد سنت اوبین—بی‌خیال، اخبار بد، برخی امیدها، و فینالیست جایزه بوکر شیر مادر— به خوبی می‌دانیم، برای پاتریک ملروز، «خانواده» همیشه یک شمشیر دولبه بوده است. در نهایت از آنجا شروع می‌شود که دوستان، اقوام و دشمنان برای ادای احترام به مادرش، النور، وارد می‌شوند. النور، وارث آمریکایی، با اشراف بریتانیا ازدواج کرد، و از عظمت تربیت خود برای «کارهای خوب» که آزادانه به همه اعطا می‌شود، چشم پوشی کرد، جز پسرش، که خود را زیر سوال می‌برد که آیا انتقال او به زندگی بدون والدین واقعاً رهایی او خواهد بود. خیلی وقت بود تصور می کرد

خدمات به پایان می‌رسد و خانواده و دوستان برای آخرین مهمانی جمع می‌شوند. در میان زیبایی‌های اجتماعی و وحشت‌های اجتماعی، پاتریک شروع به احساس دورنمای رهایی از افراط‌های دوران کودکی‌اش می‌کند و در پایان روز، تنها در اتاقش، نوید نوعی امنیت را می‌دهد. . . بالاخره.

One of The Telegraph’s Best Fiction Books 2011

Here, from the writer described by The Guardian as “our purest living prose stylist” and whom Alan Hollinghurst has called “the most brilliant English novelist of his generation,” is a work of glittering social comedy, profound emotional truth, and acute verbal wit. At Last is also the stunning culmination of one of the great fiction enterprises of the past two decades in the life of the English novel.

As readers of Edward St. Aubyn's extraordinary earlier works—Never Mind, Bad News, Some Hope, and the Man Booker Prize finalist Mother's Milk—are well aware, for Patrick Melrose, “family” has always been a double-edged sword. At Last begins as friends, relatives, and foes trickle in to pay final respects to his mother, Eleanor. An Americam heiress, Eleanor married into the British aristocracy, giving up the grandeur of her upbringing for “good works” freely bestowed on everyone but her own son, who finds himself questioning whether his transition to a life without parents will indeed be the liberation he had so long imagined. 

The service ends, and family and friends gather for a final party. Amid the social niceties and social horrors, Patrick begins to sense the prospect of release from the extremes of his childhood, and at the end of the day, alone in his room, the promise some form of safety. . . at last.