Asphalte et vodka

آسفالت و ودکا داستان ژان و کارل، دو جازمن است. همچنین جاده، موسیقی، عشق، مواد مخدر، الکل... و لباس صورتی سالمون، لباس جین منسفیلد...

همسایگان ما در جنوب احتمالاً می‌گویند که این یک رمان جاده‌ای است. دیگران احتمالاً از «رمان روستایی» در گسترده‌ترین و اصیل‌ترین معنای کلمه صحبت خواهند کرد. یک چیز باقی می‌ماند، این رمان، حتی در افراط‌هایش، هم مداحی قابل‌توجهی از قلمروی اجتناب‌ناپذیری است که در هر یک از ما زندگی می‌کند و هم جشنی مجلل از زبان توسط میشل ویزینا.

ژان و کارل در ملکه کارائیب ملاقات می‌کنند. هر دو ترومپتوز هستند، هر دو اهل کبک هستند. اولی 35 ساله است و هر سال او را در یک سفر دریایی دوباره می‌برند. دومی 75 ساله است و در حال پایان دادن به حرفه خود است و از بیماری های تنفسی زیادی رنج می برد. شب آخرین توپ، کارل، قبل از مرگ، آرزوی دیدن دوباره روستای زادگاهش گاسپه را که 60 سال قبل ترک کرده بود، برمی انگیزد. جان، کمی ...

Asphalte et vodka, c'est l'histoire de Jean et de Carl, deux jazzmen. C'est aussi la route, la musique, l'amour, la drogue, l'alcool... et une robe rose saumon, celle de Jayne Mansfield...

Nos voisins du sud diraient sans doute qu'il s'agit d'un road novel. D'autres parleront probablement d'un «roman du pays», au sens le plus vaste, le plus noble du terme. Une chose demeure, ce roman constitue, jusque dans ses excès, à la fois un remarquable éloge de l'incontournable territorialité qui habite chacun de nous et une somptueuse fête du langage signée Michel Vézina.

Jean et Carl se rencontrent sur le Queen of the Caribeans. Les deux sont trompettistes, les deux sont québécois. Le premier a 35 ans et tous les ans il se refait sur une croisière. Le second a 75 ans et il achève sa carrière, atteint de tout un tas de maladies respiratoires. La nuit du dernier bal, Carl évoque le désir, avant de mourir, de revoir son village gaspésien natal, quitté 60 ans plus tôt. Jean, un peu...