Asbestos – The Last Modernist Object

تعداد کمی از مواد مدرن به اندازه آزبست در تاریخچه سمیت زیست محیطی، ناآگاهی پزشکی و مسئولیت قانونی مهم بوده اند. آزبست یک فیبر معدنی طبیعی که زمانی به دلیل توانایی خود در محافظت در برابر آتش مورد تحسین قرار می گرفت، اکنون بیشتر به دلیل بیماری های وحشتناکی که ایجاد می کند شناخته شده است. این کتاب برداشت جدیدی از تاریخ تثبیت شده آزبست از منظر انتقادی ادبی ارائه می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه ادبیات و فیلم در دوران مدرنیسم و ​​پس از آن ابتدا به تکثیر مواد از طریق محیط ساخته شده و سپس به اثرات فاجعه‌بار آن بر سلامت انسان پاسخ دادند. با شروع از برخوردهای غافلگیرکننده‌ای که نویسندگان با آزبست داشته‌اند - مالکیت بخشی فرانتس کافکا بر کارخانه آزبست، کار پریمو لوی در معدن آزبست، و زندگی اولیه جیمز کلمن به عنوان کارگر کارخانه آزبست - این کتاب به ادبیات نگاه می‌کند تا حقایق دریافتی در تاریخ را بازنگری کند. ، بورسیه حقوقی و پزشکی. در انجام این کار، یک رویکرد بین رشته ای برای ردیابی تلاقی مواد بین مدرنیسم و ​​علوم انسانی محیط زیست و بهداشت مدل می کند. آزبست – آخرین شیء مدرنیستی روش جدید قانع کننده ای را برای استفاده از اشیاء فرهنگی در هنگام تفکر در مورد چگونگی زندگی با میراث مواد سمی به خوانندگان ارائه می دهد.

Few modern materials have been as central to histories of environmental toxicity, medical ignorance, and legal liability as asbestos. A naturally occurring mineral fibre once hailed for its ability to guard against fire, asbestos is now best known for the horrific illnesses it causes. This book offers a new take on the established history of asbestos from a literary critical perspective, showing how literature and film during and after modernism responded first to the material’s proliferation through the built environment, and then to its catastrophic effects on human health. Starting from the surprising encounters writers have had with asbestos―Franz Kafka’s part ownership of an asbestos factory, Primo Levi’s work in an asbestos mine, and James Kelman’s early life as an asbestos factory worker―the book looks to literature to rethink received truths in historical, legal and medical scholarship. In doing so, it models an interdisciplinary approach for tracking material intersections between modernism and the environmental and health humanities. Asbestos – The Last Modernist Object offers readers a compelling new method for using cultural objects when thinking about how to live with the legacies of toxic materials.