Artistic Utopias of Revolt

این کتاب به تحلیل ابعاد زیبایی‌شناختی و آرمان‌شهری جنبش‌های اجتماعی فعال در اروپای غربی از سال 1989 می‌پردازد. از طریق یک سری مطالعات موردی، نشان می‌دهد که چگونه رویاهای جامعه بهتر خود را در زمینه‌های تقابل سیاسی نشان داده‌اند، و چگونه اشکال هنری شکل می‌گیرد. زبانی برای بیان تمایل جمعی برای تغییر اجتماعی فراهم کرده‌اند.
این مطالعه با اشغال جاده کلرمونت در شرق لندن در سال 1993 آغاز می‌شود، تلاشی برای جلوگیری از تخریب خانه‌ها به منظور ایجاد فضا برای یک بزرگراه جدید. در یک ردیف چمباتمه زده از خانه ها، تمام فضای موجود دگرگون شد و با عناصری که هم زیبایی شناختی و هم دفاعی بودند پر شد - بنابراین وقتی مقامات برای بیرون راندن معترضان به آنجا رسیدند، مجسمه ها به سنگر تبدیل شدند. در پایان دهه، این نوع جشن نمایشی با شیوه‌های جنبش ضد جهانی‌سازی ادغام شد، جایی که فعالان رویدادهای موازی تماشایی را در کنار نشست‌های بین‌المللی نخبگان جهانی برگزار کردند. همانطور که این کتاب نشان می‌دهد، جنبش‌های اجتماعی سعی می‌کنند فاصله‌ای را که واقعیت و میل سیاسی را از هم جدا می‌کند، پاک کنند و مردم عادی را به خالق آرمان‌شهرها تبدیل کنند. خانه‌های چمباتمه‌ای، مهمانی‌های خیابانی کارناوال، نشست‌های متقابل، و کمپ‌ها در میادین مرکزی، همگی مکانی فیزیکی از این دیدگاه‌های آرمان‌شهری ایجاد می‌کنند

This book analyses the aesthetic and utopian dimensions of various activist social movements in Western Europe since 1989. Through a series of case studies, it demonstrates how dreams of a better society have manifested themselves in contexts of political confrontation, and how artistic forms have provided a language to express the collective desire for social change.
The study begins with the 1993 occupation of Claremont Road in east London, an attempt to prevent the demolition of homes to make room for a new motorway. In a squatted row of houses, all available space was transformed and filled with elements that were both aesthetic and defensive – so when the authorities arrived to evict the protestors, sculptures were turned into barricades. At the end of the decade, this kind of performative celebration merged with the practices of the antiglobalisation movement, where activists staged spectacular parallel events alongside the global elite’s international meetings. As this book shows, social movements try to erase the distance that separates reality and political desire, turning ordinary people into creators of utopias. Squatted houses, carnivalesque street parties, counter-summits, and camps in central squares, all create a physical place of these utopian visions