Artisans, Sufis, Shrines: Colonial Architecture in Nineteenth-Century Punjab

در قرن نوزدهم پنجاب، یک کشمکش فرهنگی آغاز شد زیرا هم عرفای صوفی و ​​هم مقامات بریتانیایی قصد داشتند صنعتگران محلی را به عنوان ابزاری برای تحقق جاه‌طلبی‌های ایدئولوژیک خود درگیر کنند. وقتی صحبت از تأثیر و تأثیر به میان آمد، زیارتگاه‌های صوفی برتری زیادی نسبت به مؤسسات هنری استعماری، مانند مدرسه هنر مایو در لاهور داشتند. زیارتگاه های الهام گرفته از عرفان، که به عنوان بیانیه جاه طلبی های حاکم بر مسلمانان ساخته شده بودند، برای کار توسل به سنت های هنری محلی مناسب تر بودند. در مقابل، نهادهای استعماری که ریشه در رمانتیسم پوزیتیویستی غرب ویکتوریا دارند، جذب را بیشتر چالش برانگیز می‌دانستند. این کتاب با زیر سؤال بردن موفقیت و شکست نسبی آنها در تأثیرگذاری بر فرهنگ محلی، میزان تأثیرگذاری کنترل سیاسی به تأثیر فرهنگی را بررسی می کند. داستان‌های عامیانه، زیارتگاه‌های صوفی، معماری استعماری، روش‌های آموزش نهادی و نمایشگاه‌های موزه، همگی منابع فراوانی را برای آشکار کردن پویایی پیچیده بین صنعت‌گران پنجابی، جامعه صوفی و ​​بریتانیای مستعمره ارائه می‌دهند.
در این نگاه منحصربه‌فرد به نگاهی کم‌کاوش شده است. از جنبه‌ای از تاریخ هند، حسین احمد خان این شواهد را به منظور روشن کردن این شبکه از تأثیرات فرهنگی بررسی می‌کند. این کتاب با بررسی رابطه صوفی-صنعتی در زمینه‌های مختلف شورش سیاسی، افول مغول‌ها و مبارزه صوفیان برای ایجاد یک دولت اسلامی، استدلال می‌کند که زیارتگاه‌های صوفیانه در ابتدا با هدف تأیید یک «مسلمان» متمایز ساخته شدند. هویت. در همان زمان، مؤسسات هنری تأسیس شده توسط مقامات استعماری سعی در ترویج معماری التقاطی به نمایندگی از «امپراتوری هند بریتانیا» و همچنین احیای سنت‌های پیش از استعماری داشتند که قبلاً با آن‌ها دور از دسترس به نظر می‌رسیدند. این کتاب مهم، نور جدیدی بر پویایی قدرت و فرهنگ در امپراتوری بریتانیا می اندازد.

In nineteenth-century Punjab, a cultural tug-of-war ensued as both Sufi mystics and British officials aimed to engage the local artisans as a means of realizing their ideological ambitions. When it came to influence and impact, the Sufi shrines had a huge advantage over the colonial art institutions, such as the Mayo School of Arts in Lahore. The mystically-inspired shrines, built as a statement of Muslim ruling ambitions, were better suited to the task of appealing to local art traditions. By contrast the colonial institutions, rooted in the Positivist Romanticism of the Victorian West, found assimilation to be more of a challenge. In questioning their relative success and failures at influencing local culture, the book explores the extent to which political control translates into cultural influence. Folktales, Sufi shrines, colonial architecture, institutional education methods and museum exhibitions all provide a wealth of sources for revealing the complex dynamic between the Punjabi artisans, the Sufi community and the colonial British.
In this unique look at a little-explored aspect of India's history, Hussain Ahmad Khan explores this evidence in order to illuminate this web of cultural influences. Examining the Sufi-artisan relationship within the various contexts of political revolt, the decline of the Mughals and the struggle of the Sufis to establish an Islamic state, this book argues that Sufi shrines were initially constructed with the aim of affirming a distinct 'Muslim' identity. At the same time, art institutions established by colonial officials attempted to promote eclectic architecture representing the 'British Indian empire', as well as to revive the pre-colonial traditions with which they had previously seemed out of touch. This important book sheds new light on the dynamics of power and culture in the British Empire.