دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
دانلود کتاب Artificial Intelligence, Interaction, Performance & Illusion: A transdisciplinary approach about the mind and the interaction with the world, machines and objects.
دانلود کتاب هوش مصنوعی، تعامل، عملکرد و توهم: رویکردی فرا رشته ای در مورد ذهن و تعامل با جهان، ماشین ها و اشیاء.
مشخصات کتاب
Artificial Intelligence, Interaction, Performance & Illusion: A transdisciplinary approach about the mind and the interaction with the world, machines and objects.
ویرایش:
نویسندگان: Marcio Alves da Rocha Ph.D
سری:
ISBN (شابک) : 9786500225518
ناشر:
سال نشر: 2021
تعداد صفحات:
زبان: English
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 5 Mb
قیمت کتاب (تومان) : 35,000
در صورت تبدیل فایل کتاب Artificial Intelligence, Interaction, Performance & Illusion: A transdisciplinary approach about the mind and the interaction with the world, machines and objects. به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب هوش مصنوعی، تعامل، عملکرد و توهم: رویکردی فرا رشته ای در مورد ذهن و تعامل با جهان، ماشین ها و اشیاء. نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
توضیحاتی در مورد کتاب هوش مصنوعی، تعامل، عملکرد و توهم: رویکردی فرا رشته ای در مورد ذهن و تعامل با جهان، ماشین ها و اشیاء.
اولین کاری که این کتاب انجام می دهد این است که به ما یادآوری می کند که ایده عجیب و چالش برانگیز هوش مصنوعی برای مدت طولانی با ما بوده است و نحوه استفاده از اصطلاح هوش مصنوعی در تبلیغات بازاریابی فعلی تقریباً کاملاً اشتباه است. در قرن بیست و یکم، اصطلاح "مصنوعی" به نوعی به معنای "همان" یا "خوب" (حتی بهتر از) شده است که همانطور که روشا اشاره می کند، به یک ایده عالی متکی است زیرا یک ایده به طور یکپارچه به آن تبدیل می شود. گلچین اگر این فقط یک نقطه صحبت بود، هیچ کدام از اینها مهم نبود، اما مهم است. در واقع آلن تورینگ آنقدر از «محل قهوه‌خوری» بی‌پایان درباره ایده فلسفی هوش مصنوعی ناامید شد که «آزمون تورینگ» را پیشنهاد کرد (که او به آسانی اعتراف کرد که یک راحتی موقت بود) فقط برای اینکه بحث در جهت عملی پیش برود. این ضرورت برای به حرکت درآوردن بحث نیز از فضیلت این پایان نامه است. نگرانی روچا این است که به روش هایی فکر کند که هوش انسانی را می توان در HCI به عنوان یک عامل فعال و احتمالاً شبه مستقل گنجاند. مانند تورینگ، رویکرد او ریشه در دنیای مادی عمل دارد و به خوبی انجام می‌دهد تا جزئیاتی از تلاش‌های قرن هجدهم (در واقع کاملاً جدید در تاریخ هوش مصنوعی) برای ساخت ماشین‌هایی را به ما یادآوری کند که بتوانند یک یا دو مورد را انجام دهند. کارهای هوشمندانه ای که انسان ها می توانند انجام دهند. این زمانی بود که اختراعاتی مانند حرکات ساعتی، به عنوان مثال، به عنوان ارگانیسم در نظر گرفته می شدند، اما اکنون ما دیدگاه متفاوتی از فنر مو یا فرار داریم و برخی از این خودکارهای قرن 18 را به عنوان کلاهبرداری های پیچیده می بینیم. او استدلال می‌کند که این دیدگاه تاریخی برای نحوه تفکر ما در مورد هوش مصنوعی امروز مهم است، به طوری که ممکن است بپرسیم وقتی از ماشین‌هایی که دارای هوش انسانی هستند صحبت می‌کنیم در چه تقلب‌هایی شریک هستیم. رادیکال‌تر از همه، این امر مستلزم تأمل در برخی از حقایق علمی و ساخته‌شده است که تبیین‌هایی را تشکیل می‌دهند که برای توضیح آگاهی، ذهن و هوش انسانی استفاده می‌شوند. او این چالش ریشه‌ای و شاخه‌ای را با سفری کوتاه به آنچه که اکنون به عنوان باستان‌شناسی رسانه‌ای در نظر گرفته می‌شود آغاز می‌کند تا آنچه را که در قرن هجدهم به‌خاطر هوس ماشین‌ها در خطر بود، هم برای خالق (که معمولاً اعتبار کسب می‌کرد یا از این ترفند پول در می‌آورد) و هم بیشتر آنها را آشکار کرد. مهمتر از همه برای بیننده اگرچه در ظاهر با این دستگاه‌ها در وهله اول تجربه‌ای سمعی و بصری برای تماشاگران بود، اما این سفر تاریخی ماهیت حیاتی و ابعاد تجسم یافته این اختراعات را به گونه‌ای بازیابی می‌کند که امروزه برای ما طنین‌انداز شده است. استدلال او این است که اگرچه بدن ممکن است در معرض تغییرات تاریخی قرار گیرد، اما همچنان یک مبنا کلیدی برای تأمل در تجربیات و اعمالی است که از آنها ناشی می شود. او استدلال می کند که این درسی است که ممکن است (دوباره) آن را بیاموزیم زیرا در پروژه های طراحی و مهندسی که توهم غیر مادی بودن را دارند گرفتار شده ایم. بدون زغال سنگ، باد یا آب؛ صفحه های پلاستیکی یا انگشتان چاق هیچ رقمی وجود ندارد. تز او مجدداً تأیید می‌کند که ایده مصنوعی به معنای تصدیق ترفند بطن‌باز یا استاد پنهان شطرنج در شطرنج‌باز خودکار ولفگانگ فون کمپلن است. و مفیدتر از همه، این است که ما باید این را در شیوه های طراحی امروز خود در هنگام ایجاد رابط بین انسان و ماشین لحاظ کنیم.
توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی
The first thing that this book does is remind us that the strange and challenging idea of artificial intelligence has been with us for a very long time and that the way the term AI is used in the current marketing hype is almost entirely wrong. In the 21st century the term ‘artificial’ has somehow come to mean the ‘same as’ or as ‘good as’ (even better than) which, as Rocha points out, relies on a wonderful sleight of hand as one idea seamlessly becomes its anthesis. If this were just a talking point none of this would matter but it does. Indeed Alan Turing became so frustrated with the endless ‘coffee housing’ about the philosophical idea of artificial intelligence that he proposed the ‘Turing Test’ (which he readily admitted was a provisional convenience) just to get the debate heading in a practical direction. This imperative to get the debate moving is also the virtue of this thesis. Rocha’s concern is to think about the ways in which human intelligence can be incorporated into HCI as an active and possibly quasi-autonomous agent. Like Turing, his approach is rooted in the material world of practice and he does well to remind us in some detail of attempts in the 18th century, (actually quite recent in the history of AI) to build machines that could do one or two of the clever things that humans can do. This was a time when inventions like clockwork movements, for example, were regarded as organisms, but now we have a different view of a hair-spring or escapement and see some of these 18th century automata as sophisticated frauds. This historical perspective, he argues, is important for how we think about AI today so that we might ask what frauds are we complicit in when we talk of machines that have human intelligence. Most radical of all, this calls for reflection on some of the scientific and constructed truths that form the explanations that are used to explain consciousness, the mind and human intelligence. He begins this root and branch challenge with short excursion into what is now regarded as media archaeology to reveal what was at stake in the 18th century craze for automata both for the creator (who usually gained prestige or made money from the trick) and, most importantly, for the viewer. Although engaging with these devices was, on the face of it, primarily an audiovisual experience for spectators, this historical journey recovers the crucial materiality and embodied dimensions of these inventions in a way that has resonance for us today. His argument is that while the body may be subject to historical change it remains a key datum for reflection on experiences and actions that arise from them. It is a lesson, he argues, that we might well learn (again) as we are caught up in design and engineering projects that have the illusion of immateriality. Without the coal, wind or water; plastic screens or chubby fingers there are no digits. His thesis reaffirms that the idea of artificial means acknowledging the trick of the ventriloquist or the concealed chess master inside Wolfgang von Kempelen’s Automated Chess Player. And, most usefully, that we should factor this in to our design practices today as we build interfaces between humans and machines.
نظرات کاربران
کتاب های تصادفی
