Artemia: Basic and Applied Biology

هدف این جلد ارائه گزارشی به روز (بررسی ادبیات تا سال 2001) از زیست شناسی آرتمیا با تمرکز به ویژه بر پیشرفت های عمده در دانش و درک حاصل شده در پانزده یا چند سال اخیر و تأکید بر ارتباط عملیاتی و عملکردی بین پدیده های بیولوژیکی توصیف شده و توانایی این حیوان غیرعادی برای رشد در محیط های شدید. آرتمیا سرده ای از سخت پوستان آنستراکان است که به عنوان میگوهای آب نمک شناخته می شود. این جانوران ساکنان محیط‌های شور هستند که برای بسیاری از گونه‌هایی که اگر فرصتی فراهم شود به آسانی از آنها پیشی می‌گیرند، بسیار افراطی هستند. بنابراین، آنها به طور موثر ساکنان زیستگاه های شدید (هیپر شور) هستند، اما در عین حال قادر به تحمل تغییرات فیزیولوژیکی بزرگ در شوری، ترکیب یونی، دما و تنش اکسیژن هستند. به طور کلی میگوهای آب نمک به عنوان مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری در نظر گرفته می شوند، اما همچنین در مناطقی یافت می شوند که دمای آن برای دوره های قابل توجهی بسیار پایین است مانند تبت، سیبری و صحرای آتاکاما. بنابراین، آنها قدرت انطباق زیادی دارند و فقط برای این ظرفیت مورد توجه هستند. اولین مرجع علمی در مورد میگوهای آب نمک در سال 1756 است، زمانی که Schlosser وجود آنها را در نمکدان های Lymington، انگلستان گزارش کرد. این نمکدان ها دیگر وجود ندارند و میگوهای آب نمک امروزه در بریتانیا یافت نمی شوند. بعدها لینائوس میگوی آب نمک را سرطان سالینوس نامید و بعدها لیچ از نام آرتمیا سالینا استفاده کرد. اثر قوی شوری محیط بر رشد مورفولوژیکی آرتمیا در حال حاضر به طور گسترده ای شناخته شده است.

The objectives of this volume are to present an up-to-date (literature survey up to 2001) account of the biology of Artemia focusing particularly upon the major advances in knowledge and understanding achieved in the last fifteen or so years and emphasising the operational and functional linkage between the biological phenomena described and the ability of this unusual animal to thrive in extreme environments. Artemia is a genus of anostracan crustaceans, popularly known as brine shrimps. These animals are inhabitants of saline environments which are too extreme for the many species which readily predate them if opportunity offers. They are, thus, effectively inhabitants of extreme (hypersaline) habitats, but at the same time are able to tolerate physiologically large changes in salinity, ionic composition, temperature and oxygen tension. Brine shrimp are gener­ ally thought of as tropical and subtropical, but are also found in regions where temperatures are very low for substantial periods such as Tibet, Siberia and the Atacama desert. They have, thus, great powers of adaptation and are of interest for this capacity alone. The earliest scientific reference to brine shrimp is in 1756, when Schlosser reported their existence in the saltpans of Lymington, England. These saltpans no longer exist and brine shrimp are not found in Britain today. Later, Linnaeus named the brine shrimp Cancer salinus and later still, Leach used the name Artemia salina. The strong effect which the salinity of the medium exerts on the morphological development of Artemia is now widely recognised.