Architecture's odd couple: Frank Lloyd Wright and Philip Johnson

از نظر معماری، قرن بیستم را می توان تا حد زیادی با دو نام خلاصه کرد: فرانک لوید رایت و فیلیپ جانسون. رایت (18671959) آن را با سبک دشتی رمانتیک خود آغاز کرد. جانسون (19062005) با آزمایشات پست مدرنیستی یدکی خود پرده را پایین آورد. بین آنها، آنها برخی از تحسین برانگیزترین و مورد بحث ترین ساختمان ها در تاریخ آمریکا را ساختند.

رایت و جانسون با تفاوت اساسی در دیدگاه های خود در مورد معماری، خلاقیتی بی قرار، کاریزمای عظیم و صراحتی مشترک داشتند که باعث شد هر یک مردی غیرقابل مقاومت برای رسانه ها آنها اغلب به طور علنی در تضاد بودند، آنها سنگ چخماق و فولاد قرن بیستم بودند. برخوردهای مکرر آنها به طور مداوم جرقه هایی را برانگیخت. با این حال، همانطور که هیو هاوارد مورخ تحسین شده نشان می دهد، رقابت آنها همچنین یک گفتگوی هنری پربار بود، که مسیرهای جدیدی را برای هر دو مرد به همراه داشت. نه علیرغم، بلکه به دلیل رابطه جنجالی - و نه همیشه تحسین برانگیزشان - بود که آنها به شدت توانستند تأثیر بگذارند ...

In architectural terms, the twentieth century can be largely summed up with two names: Frank Lloyd Wright and Philip Johnson. Wright (18671959) began it with his romantic prairie style; Johnson (19062005) brought down the curtain with his spare postmodernist experiments. Between them, they built some of the most admired and discussed buildings in American history.

Differing radically in their views on architecture, Wright and Johnson shared a restless creativity, enormous charisma, and an outspokenness that made each man irresistible to the media. Often publicly at odds, they were the twentieth century's flint and steel; their repeated encounters consistently set off sparks. Yet as acclaimed historian Hugh Howard shows, their rivalry was also a fruitful artistic conversation, one that yielded new directions for both men. It was not despite but rather because of their contentious--and not always admiring--relationship that they were able so powerfully to influence...