Architects of Buddhist Leisure: Socially Disengaged Buddhism in Asia’s Museums, Monuments, and Amusement Parks

بودیسم، که اغلب به عنوان دینی سختگیرانه توصیف می‌شود که میل را محکوم می‌کند، انکار را ترویج می‌کند و زندگی متفکرانه را ایده‌آل می‌کند، در واقع دارای یک فرهنگ فراغت پر رونق در آسیا است. بداهه های مذهبی خلاقانه طراحی شده توسط بودایی ها هم در داخل و هم در خارج از صومعه های سراسر منطقه - در نپال، ژاپن، کره، ماکائو، هنگ کنگ، سنگاپور، لائوس، تایلند، و ویتنام تولید شده است. جاستین مک دانیل به رشد فرهنگ اوقات فراغت بودایی در آسیا - چیزی که او آن را "بودیسم بی‌تفاوت اجتماعی" می‌نامد - از طریق مطالعه معماران مسئول بناهای تاریخی، موزه‌ها، پارک‌های تفریحی و سایر مکان‌ها نگاه می‌کند. مک دانیل در گفتگو با نظریه پردازان برجسته فرهنگ مادی و بصری و انسان شناسان هنر استدلال می کند که چنین مکان هایی اهمیت فرهنگ عمومی، اوقات فراغت و تماشایی را از دیدگاه بودایی برجسته می کنند و نشان می دهند که چگونه "سکولار" و "مذهبی"، "عمومی" و "خصوصی" از بسیاری جهات باینری های نادرست هستند. علاوه بر این، مکان‌هایی مانند پناهگاه حقیقت لک ویریافان در تایلند، پارک تفریحی Suối Tiên در سایگون، و موزه چند سطحی/فضای آیینی/چای خانه شی فا ژائو در سنگاپور منعکس‌کننده جهان‌گرایی بودایی رو به رشدی است که از طریق برخوردهای عاطفی مکرر به جای موعظه‌های تعلیمی و فرقه‌ای ساخته شده است. . آن‌ها سنت‌ها، تصاویر و عبارات زیبایی‌شناختی مختلف بودایی را به‌صورت یکپارچه اما نه یکنواخت، جمع‌آوری‌شده اما نه مختصر ارائه می‌دهند: با هم یک گردهمایی را تشکیل می‌دهند، نه یک جنبش.
علی‌رغم نبوغ افراد متدین و منصوبی مانند Wiriyaphan و Zhao و همکارانشان. کنزو تانگه، پارک چان سو، تادائو آندو و دیگرانی که در این کتاب مورد بحث قرار گرفته‌اند، سازندگان مکان‌های تفریحی بودایی اغلب در این مسیر با مشکلاتی مواجه می‌شوند. پارک‌ها و موزه‌ها سیستم‌های انطباقی پیچیده‌ای هستند که تحت‌تاثیر بودجه، مواد موجود، شرایط اقتصادی محلی و جهانی و بازدیدکنندگان قرار می‌گیرند. معماران اغلب باید مصالحه کنند و در بهترین حالت محلی قرار گیرند، و مهم نیست که آنها چه قصدی دارند، ساختمان های آنها زندگی خود را توسعه خواهند داد. معماران اوقات فراغت بودایی تحریک‌آمیز و از لحاظ نظری نوآورانه از خوانندگان می‌خواهد تا مقوله معماری "مذهبی" را زیر سوال ببرند. این کتاب رویکردهای روش‌شناختی کنونی در مطالعات دینی را به چالش می‌کشد و با مخاطبان گسترده‌ای که به هنر مدرن، معماری، دین، مردم‌شناسی و فرهنگ مادی علاقه دارند صحبت می‌کند.

Buddhism, often described as an austere religion that condemns desire, promotes denial, and idealizes the contemplative life, actually has a thriving leisure culture in Asia. Creative religious improvisations designed by Buddhists have been produced both within and outside of monasteries across the region―in Nepal, Japan, Korea, Macau, Hong Kong, Singapore, Laos, Thailand, and Vietnam. Justin McDaniel looks at the growth of Asia’s culture of Buddhist leisure―what he calls “socially disengaged Buddhism”―through a study of architects responsible for monuments, museums, amusement parks, and other sites. In conversation with noted theorists of material and visual culture and anthropologists of art, McDaniel argues that such sites highlight the importance of public, leisure, and spectacle culture from a Buddhist perspective and illustrate how “secular” and “religious,” “public” and “private,” are in many ways false binaries. Moreover, places like Lek Wiriyaphan’s Sanctuary of Truth in Thailand, Suối Tiên Amusement Park in Saigon, and Shi Fa Zhao’s multilevel museum/ritual space/tea house in Singapore reflect a growing Buddhist ecumenism built through repetitive affective encounters instead of didactic sermons and sectarian developments. They present different Buddhist traditions, images, and aesthetic expressions as united but not uniform, collected but not concise: Together they form a gathering, not a movement.
Despite the ingenuity of lay and ordained visionaries like Wiriyaphan and Zhao and their colleagues Kenzo Tange, Chan-soo Park, Tadao Ando, and others discussed in this book, creators of Buddhist leisure sites often face problems along the way. Parks and museums are complex adaptive systems that are changed and influenced by budgets, available materials, local and global economic conditions, and visitors. Architects must often compromise and settle at local optima, and no matter what they intend, their buildings will develop lives of their own. Provocative and theoretically innovative, Architects of Buddhist Leisure asks readers to question the very category of “religious” architecture. It challenges current methodological approaches in religious studies and speaks to a broad audience interested in modern art, architecture, religion, anthropology, and material culture.