Arbella: England's lost queen

"اگر معشوقه‌اش بمیرد، آربلا است که ملکه را اعلام می‌کنند" سر ویلیام استنلی، 1592

خواهرزاده مری، ملکه اسکاتلند، نوه بزرگان بانو آربلا استوارت، سلسله تودور، بس از هاردویک، با این باور بزرگ شد که تاج و تخت الیزابت اول را به ارث خواهد برد. تصور او دراماتیک بود: نتیجه یک اتحاد غیرمجاز که خشم مقامات را پایین آورد.

آربلا که در انزوای محدود در هاردویک، تحت مراقبت - "حضانت" - بس زورمند بزرگ شد، بیست و هفت ساله بود، پیش از آن، در سال 1603، او برای آزادی تلاش پر زرق و برق خود را انجام داد. او همچنین ممکن است برای تاج و تخت تلاش کرده باشد. اگر چنین بود، او شکست خورد. اما پیوستن پسر عمویش جیمز او را وارد دنیای رنگارنگ دربارش کرد و برای مدت کوتاهی به او استقلالی داد که در قلب جامعه ژاکوبین میل داشت.

سپس، در سی و پنج سالگی، آربلا همه چیز را به خطر انداخت. ازدواج حرام خودش را بسازد یک فرار در لباس مبدل، یک پرواز وحشی...

'It is Arbella they would proclaim Queen if her mistress should happen to die' Sir William Stanley, 1592

Niece to Mary, Queen of Scots, granddaughter to the great Tudor dynast Bess of Hardwick, Lady Arbella Stuart was brought up in the belief that she would inherit Elizabeth I's throne. Her very conception was dramatic: the result of an unsanctioned alliance that brought down the wrath of the authorities.

Raised in restricted isolation at Hardwick, in the care - the 'custody' - of the forceful Bess, Arbella was twenty-seven before, in 1603, she made her own flamboyant bid for liberty. She may also have been making a bid for the throne. If so, she failed. But the accession of her cousin James thrust her into the colourful world of his court, and briefly gave her the independence she craved at the heart of Jacobean society.

Then, aged thirty-five, Arbella risked everything to make her own forbidden marriage. An escape in disguise, a wild flight...