Antonio Gramsci: An Intellectual Biography

این بیوگرافی فکری چارچوبی ارگانیک برای درک فرآیند رشد فکری آنتونیو گرامشی، با توجه دقیق به زمینه‌های تاریخی و فکری که دیدگاه‌های او از آن بیرون آمده‌اند، فراهم می‌کند. گرامشی در نوت بوک ها نمی تواند به طور کامل کارگردان جوان L’Ordine Nuovo یا رهبر کمونیست را توضیح دهد. رشد گرامشی در شرایط عدم انعطاف فکری، فقدان تکامل رخ نداد. با این حال، یک رشته قوی وجود دارد که «گرامشی سیاسی» را با گرامشی به عنوان «مردی تزکیه‌شده» پیوند می‌دهد. زندگی روشنفکر ساردینایی با نمایشنامه جنگ جهانی اول مشخص می شود، اولین درگیری توده ای که در آن اکتشافات علمی بزرگ دهه های قبل در مقیاس وسیع به کار گرفته شد و در آن میلیون ها دهقان و کارگر سلاخی شدند. در تمام فرمول‌بندی‌های نظری او، این رابطه دوگانه، که مظهر استفاده ابزاری از «ساده‌ها» توسط طبقات حاکم است، از چارچوب نظامی سنگرها فراتر می‌رود و در روابط بنیادی جامعه سرمایه‌داری مدرن کامل می‌شود. در مقابل این تصور از سلسله مراتب اجتماعی، که طبیعی و غیرقابل تغییر تلقی می شود، گرامشی پیوسته بر نیاز به غلبه بر گسست تعیین شده تاریخی بین کارکردهای فکری و دستی، که به دلیل وجود یک کشیش یا یک طبقه جداگانه از متخصصان در سیاست است، تأکید می کرد. و در علم لازم است. این فعالیت حرفه ای خاص (خواه مادی یا غیر مادی) نیست که جوهر طبیعت انسان را تعیین می کند: به نظر گرامشی، «همه انسان ها فیلسوف هستند». در این قسمت از دفترچه یادداشت ها، شکل فشرده ایده او در مورد «رهایی انسان» را می یابیم که نیاز تاریخی به «اصلاح فکری و اخلاقی» است: براندازی روابط سنتی بین حاکمان و حاکمان و پایان استثمار انسان. توسط انسان.

This intellectual biography provides an organic framework for understanding Antonio Gramsci’s process of intellectual development, paying close attention to the historical and intellectual contexts out of which his views emerged. The Gramsci in Notebooks cannot fully account for the young director of L’Ordine Nuovo, or for the communist leader. Gramsci’s development did not occur under conditions of intellectual inflexibility, of absence of evolution. However, there is a strong thread connecting the “political Gramsci” with Gramsci as a “cultivated man.” The Sardinian intellectual’s life is marked by the drama of World War I, the first mass conflict in which the great scientific discoveries of the previous decades were applied on a large scale and in which millions of peasants and workers were slaughtered. In all of his theoretical formulations, this dual relation, which epitomizes the instrumental use of “simpletons” by ruling classes, goes beyond the military context of the trenches and becomes full-fledged in the fundamental relations of modern capitalist society. In contrast with this notion of social hierarchy, which is deemed natural and unchangeable, Gramsci constantly affirmed the need to overcome the historically determined rupture between intellectual and manual functions, due to which the existence of a priesthood or of a separate caste of specialists in politics and in knowledge is made necessary. It is not the specific professional activity (whether material or immaterial) that determines the essence of human nature: to Gramsci, “all men are philosophers.” In this passage from Notebooks, we find the condensed form of his idea of “human emancipation,” which is the historical need for an “intellectual and moral reform”: the subversion of traditional relations between rulers and ruled and the end of exploitation of man by man.