Antonia White and Manic-Depressive Illness

نوشته‌های آنتونیا وایت را در زمینه بیماری شیدایی-افسردگی بازخوانی می‌کند

آنتونیا وایت به‌جای بیماری دوقطبی یا شیدایی-افسردگی، به اشتباه مبتلا به اسکیزوفرنی است. مکرراً به روانکاوی و کاتولیک روی آورد تا درگیری های عاطفی را حل کند که معتقد بود علت خلقیات آشفته او، رفتار غیرقابل توضیح او و انسداد نویسنده اش است. این مطالعه نوشته‌های وایت را در زمینه بیماری شیدایی-افسردگی بازخوانی می‌کند تا نشان دهد که چگونه تشخیص نادرست بیماری او، روایت‌های هویتی را که وایت در زندگی‌نویسی‌اش ساخته و سپس به‌عنوان پایه‌ای برای داستان‌های شدیداً خودزندگی‌نامه‌اش استفاده می‌کند، شکل می‌دهد. روایت های خود وایت تفسیرهای انتقادی از آثار او را تغییر داده است. در عین حال، داستان او به عنوان بیانگر اختلال عاطفی مورد مطالعه قرار نگرفته است. آنتونیا وایت و بیماری شیدایی-افسردگی با زمینه‌سازی زندگی‌نویسی و داستان‌های وایت در زمینه‌های شیدایی-افسردگی و هویت روایی، مدل جدیدی را برای خواندن وایت پیشنهاد می‌کند. اسناد متقابل پیچیده عوامل بیولوژیکی، روانی و محیطی درگیر در اختلال عاطفی. و تشخیص و درمان بیماری وایت را در زمینه های پزشکی، روانکاوی و کاتولیک تاریخی می کند.

ویژگی های کلیدی

• بازخوانی نوشته آنتونیا وایت در زمینه بیماری شیدایی-افسردگی و پژوهشی درباره هویت روایی و بیماری
• راه‌هایی را مستند می‌کند که در آن نظریه‌های روانکاوی اولیه زنان توسعه وایت از طریق تحلیل فرویدی‌اش در دهه 1930 تحت تأثیر قرار گرفت
• مستند می‌کند که چگونه روانکاوی و کاتولیک به‌عنوان روایت‌های اصلی یا الگوهایی برای داستان‌های وایت از خود عمل کردند.

Rereads Antonia White’s writing within the context of manic-depressive illness

Misdiagnosed as suffering from schizophrenia instead of what was bipolar or manic-depressive illness, Antonia White turned repeatedly to psychoanalysis and Catholicism to resolve the emotional conflicts that she believed were the cause of her tumultuous moods, her inexplicable behaviour, and her writer’s block. This study rereads White’s writing within the context of manic-depressive illness to show how the misdiagnosis of her illness shaped the identity narratives White constructed in her life-writing and then used as the basis for her strongly autobiographical fiction. White’s self-narratives have skewed critical interpretations of her work; at the same time, her fiction has not been studied as expressive of affective disorder. By contextualising White’s life-writing and fiction within the contexts of manic-depression and narrative identity, Antonia White and Manic-Depressive Illness proposes a new model for reading White; documents the complex interplay of biological, psychological, and environmental factors involved in affective disorder; and historicises the diagnosis and treatment of White’s illness in medical, psychoanalytic, and Catholic contexts.

Key Features

• Rereads Antonia White’s writing in the context of manic-depressive illness and scholarship on narrative identity and illness
• Documents the ways in which early psychoanalytic theories of female development impacted White through her Freudian analysis in the 1930s
• Documents how psychoanalysis and Catholicism served as master narratives or templates for White’s stories of self