Antiviral Chemotherapy 5: New Directions for Clinical Application and Research

دانشمندان و پزشکانی که در آخرین کنفرانس "جهت‌های جدید در درمان ضد ویروسی" در اواخر سال 1994 شرکت کردند، به سختی می‌توانستند انقلابی را که از آن زمان در مدیریت بیماران مبتلا به عفونت HIV رخ داده است، پیش‌بینی کنند. دو دسته جدید از داروهای ضد رتروویروسی مجوز دریافت کرده‌اند، مهارکننده‌های RT مکان دوم و مهارکننده‌های پروتئاز. دوره طولانی مدت عفونت HIV فعال، زمانی که عفونت از نظر بالینی نهفته است، اکنون به عنوان دوره تکثیر ویروسی شدید و گردش لنفوسیت های CD4 شناخته شده است. نشان داده شده است که اندازه گیری غلظت HI V RNA در پلاسما ابزار ضروری برای نظارت بر سیر عفونت HIV، تصمیم گیری در مورد زمان درمان و ارزیابی نتایج درمان است. و در نهایت، ترکیبی از داروهای ضد رتروویروسی، به ویژه ترکیباتی از جمله مهارکننده‌های پروتئاز، اثرات مفید چشمگیری بر بیماران مبتلا به عفونت HIV دارند. این پیشرفت ها، همراه با داروهای جدید برای مدیریت عفونت های ویروس هرپس، تفاوت های چشمگیری در کیفیت و طول عمر بیماران مبتلا به HIV ایجاد کرده است. از سال 1994 پیشرفت های بیشتری در پیشگیری یا مدیریت ویروس آنفولانزا (زاناماویر)، ویروس سنسیشیال تنفسی (پالویزوماب)، ویروس هپاتیت B (لامیوودین و فامسیکلوویر) و عفونت های انتروویروسی (پلکوناریل) انجام شده است. به سختی می توان گفت که تنها اندکی بیش از یک دهه پیش، تنها تعداد انگشت شماری از عوامل ضد ویروسی موجود بود (که هیچ کدام ضد ویروسی نبودند)، و تعدادی از آنها یا بسیار سمی بودند، یا دارای اثر مشکوک بودند، یا هر دو. p>

Scientists and clinicians attending the last "New Directions in Antiviral Therapy" conference in late 1994 could hardly have predicted the revolution in the management of patients with HIV infection that has occurred since. Two new classes of antiretrovirals have been licensed, the second-site RT inhibitors and the protease inhibitors; the long in­ cubation period of active HIV infection, when the infection is clinically latent, is now un­ derstood to be a period of intense viral replication and turnover of CD4 lymphocytes; measurements of HI V RNA concentration in plasma have been shown to be essential tools for monitoring the course of HIV infection, deciding when to treat, and assessing the re­ sults of treatment; and finally, combinations of antiretrovirals, particularly combinations including protease inhibitors, have been shown to have dramatically beneficial effects on patients with HIV infection. These advances, coupled with new drugs for the management of herpesvirus infections, have made dramatic differences in the quality and length of life of HIV-infected patients. Additional advances have been made since 1994 in the prevention or management of influenza virus (zanamavir), respiratory syncytial virus (palvizumab), hepatitis B virus (lamivudine and famciclovir), and enterovirus infections (pleconaril). It is difficult to re­ member that only slightly more than a decade ago there were only a handful of antiviral agents available (none of which were antiretrovirals), and a number of those were either highly toxic, of dubious efficacy, or both.