Anti-Poverty Psychology

روانشناسی بیشتر بر روی شخصیت های در فقر متمرکز شده است - آسیب شناسی - تا زمینه های کاهش فقر (Pick & Sirkin, 2010). در نتیجه، این رشته به طور ناخواسته خود و سهم بالقوه خود را از ابتکارات کاهش فقر - ​​در سطح جهانی و محلی جدا و منزوی کرده است. در سال‌های اخیر، تحولات عمده‌ای هم در حوزه و هم در عمق تحقیقات روان‌شناختی در مورد مسائل توسعه جهانی رخ داده است. برخی از پیشرفت‌های کلیدی شامل پیشرفت‌های قابل‌توجهی در درک آنچه معلمان را در مدارس برمی‌انگیزد، در طراحی مداخلات اجتماعی برای ارتقای سلامت، و مدیریت توسعه «ظرفیت» انسانی در پروژه‌های کمک و توسعه است. روانشناسی کاهش فقر آماده است تا چنین پیشرفت هایی را در درک "چه چیزی کار می کند" - و چه چیزی انجام نمی دهد.

Psychology has focused more on personalities in poverty -- pathologizing -- than on contexts for poverty reduction (Pick & Sirkin, 2010). As a result, the discipline has inadvertently sequestered and isolated itself, and its potential contribution, from poverty reduction initiatives - globally and locally. In recent years, there have been major developments in both the scope and depth of psychological research on global development issues. Some of the key developments include significant advances in understanding of what motivates teachers in schools, on designing community interventions to promote health, and on managing the development of human “capacity” in aid and development projects. The Psychology of Poverty Reduction is poised to capture such advances in the understanding of ‘what works’ - and what does not.