Anthropology from a Pragmatic Point of View

در پاورقی پیش‌گفتار انسان‌شناسی، کانت، اگر نه کاملاً دقیق، پیش‌زمینه تاریخی انتشار این اثر را ارائه می‌دهد. انسان‌شناسی A، در واقع، کتابچه راهنمای او برای دوره‌ای از سخنرانی‌هاست که «برای حدود سی سال» در ترم‌های زمستانی در دانشگاه کونیگزبرگ ایراد کرد. در سال 1797، هنگامی که کهولت سن او را مجبور به توقف دوره کرد و او احساس کرد که کتابچه راهنمای او با خود سخنرانی ها رقابت نمی کند، تصمیم گرفت اجازه دهد اثر منتشر شود (Ak. VII, 354, 356). خواننده به آسانی متوجه خواهد شد که چرا این سخنرانی‌ها، همانطور که کانت می‌گوید، سخنرانی‌هایی پرطرفدار بوده و افرادی از سایر اقشار جامعه در آن شرکت می‌کنند. هم از نظر محتوا و هم از نظر سبک، انسان‌شناسی از سختی‌های نقدها دور است. با این حال انسان شناسی مشکلات خاص خود را ارائه می دهد. شاگرد کانت که با نقد عقل محض مبارزه می‌کند، بی‌تردید در مورد نکات خاصی در آن دچار سردرگمی شده است، اما او کاملاً روشن است که کانت در این اثر می‌کوشد انجام دهد. پس از اتمام انسان شناسی، او ممکن است دقیقاً در موقعیت معکوس قرار گیرد. در حالی که بحث های آن در مورد عملکرد قدرت های مختلف انسان، به طور کلی، کاملاً شفاف و حتی سرگرم کننده است، هدف کار تا حدی مبهم است. پرسش‌ها: انسان‌شناسی عمل‌گرا چیست؟ نسبت آن با آثار فلسفی دقیق تر کانت چیست؟ به طور رضایت بخشی پاسخ داده نشده است.

In a footnote to the Preface of his A nthropology Kant gives, if not altogether accurately, the historical background for the publication of this work. The A nthropology is, in effect, his manual for a course of lectures which he gave "for some thirty years," in the winter semesters at the University of Konigsberg. In 1797, when old age forced him to discontinue the course and he felt that his manual would not compete with the lectures themselves, he decided to let the work be published (Ak. VII, 354, 356). The reader will readily see why these lectures were, as Kant says, popular ones, attended by people from other walks of life. In both content and style the Anthropology is far removed from the rigors of the Critiques. Yet the Anthropology presents its own special problems. The student of Kant who struggles through the Critique of Pure Reason is undoubtedly left in some perplexity regarding specific points in it, but he is quite clear as to what Kant is attempting to do in the work. On finishing the Anthropology he may well find himself in just the opposite situation. While its discussions of the functioning of man's various powers are, on the whole, quite lucid and even entertaining, the purpose of the work remains somewhat vague. The questions: what is pragmatic anthropology? what is its relation to Kant's more strictly philosophical works? have not been answered satisfactorily.