Anpassung und Selbstbehauptung: Eine identitätstheoretische Studie zur Fürsorge in den Jahren 1936 bis 1956

بر اساس این فرض که از نظریه هویت جی. اچ مید به دست آمده است که شکل گیری هویت و یکپارچگی اجتماعی مستلزم ترکیبی از سازگاری و ابراز وجود است، کریستا پل در این مطالعه مصاحبه زندگی نامه ای با زنی را که در سال های 1936 تحت کنترل مراقبت بود بررسی می کند. 1956. نویسنده عدم به رسمیت شناختن این زن به عنوان قربانی ناسیونال سوسیالیسم را به عنوان نقطه پایانی از یک شکست ذهنی تجربه شده در ابراز وجود تفسیر می کند که در CV او دائمی می شود. زمینه سازی پرونده فردی مورد بررسی در زمینه مراقبت های اقامتی در دهه های 1950 و 1960 منجر به این شد که دولت بی عدالتی ارتکابی در حوزه های مسئولیت دولت را به عنوان شرطی که می تواند باعث شکل گیری هویت و ادغام اجتماعی شود، تشخیص دهد.

Unter der von G. H. Meads Identitätstheorie abgeleiteten Annahme, dass Identitätsbildung und soziale Integration ein Zusammenwirken von Anpassung und Selbstbehauptung voraussetzt, untersucht Christa Paul in dieser Studie ein lebensgeschichtliches Interview mit einer Frau, die in den Jahren 1936 bis 1956 fürsorgerischer Kontrolle unterstand. Dabei interpretiert die Autorin die Nicht-Anerkennung dieser Frau als Opfer des Nationalsozialismus als Endpunkt eines – sich in deren Lebenslauf verstetigenden – subjektiv erfahrenen Scheiterns von Selbstbehauptung. Die Kontextualisierung des untersuchten Einzelfalls in den Rahmen von Heimerziehung der 50er und 60er Jahre des 20. Jh. führt dazu, staatliche Anerkennung eines in Verantwortungsbereichen des Staates ausgeübten Unrechts als Bedingung zu betrachten, die Identitätsbildung und soziale Integration befördern kann.