Anima Mundi: The Rise of the World Soul Theory in Modern German Philosophy

اولین بار توسط افلاطون تأیید شد، مفهوم جهان به عنوان موجود زنده کیهانی، دارای روح، در مکاتب فلسفی رواقی و نوافلاطونی اهمیت زیادی پیدا کرد. چندین فیلسوف قرون وسطایی به این نظریه روح جهانی علاقه نشان دادند که قدرت جذابیت خود را حتی تا رنسانس حفظ کرد. با این حال، عقل گرایان مدرن اولیه، به ویژه لایب نیتس، روح جهانی را از نظر فلسفی غیرقابل قبول می دانستند. پس چرا و چگونه رمانتیک‌های آلمانی اواخر دهه 1700 و اوایل دهه 1800 - قبل از هر چیز فرانتس فون بادر و شلینگ - قاطعانه وجود روح جهانی را مطرح کردند؟ در کتاب Anima Mundi: The Rise of the World Soul Theory in Modern German Philosophy، Miklós Vassányi نشان می‌دهد که آرزوهای متافیزیکی رمانتیک‌های اولیه آلمانی را نمی‌توان با مفهوم لایبنیتسی از خدایی فراتر از جهان ارضا کرد. استدلال لایب‌نیتس زمانی که اساساً وجود خدا در نظر گرفته می‌شود، قدرتمند است، اما نمی‌تواند به طور قانع‌کننده‌ای برای حضور خدا در جهان و برای وحدت جهان توضیح دهد. تجربه اساسی وجودی رمانتیک ها این بود که خدا بلافاصله در طبیعت حضور دارد، که خدا و طبیعت یک مطلق غیرقابل تجزیه را تشکیل می دهند. بهترین ابزار فلسفی برای بیان نظریه خود در مورد نفوذ متناهی و نامتناهی، نظریه روح جهان بود.

First affirmed by Plato, the concept of the world as a cosmic living being, possessed of a soul, gained great importance in the Stoic and Neo-Platonic philosophical schools. Several medieval philosophers displayed an interest in this theory of the world soul, which retained its attractive power even into the Renaissance. However, the leading early modern rationalists, especially Leibniz, found the world soul philosophically unacceptable. Why and how then did the German Romantics of the late 1700s and early 1800s – first and foremost Franz von Baader and Schelling – come resolutely to posit the existence of the world soul? In Anima Mundi: The Rise of the World Soul Theory in Modern German Philosophy , Miklós Vassányi shows that the metaphysical aspirations of the early German Romantics could not be satisfied by the Leibnizian concept of a God beyond the world. Powerful as Leibniz’s argument is when primarily the existence of God is considered, it fails to convincingly account for the presence of God within the world, and for the unity of the world. The fundamental existential experience of the Romantics was that God is immediately present in Nature, that God and Nature constitute an indissoluble Absolute. The best philosophical instrument to articulate their theory of the interpenetration of the Finite and the Infinite was a theory of the soul of the world.