Angelina's Lips

برای اینکه هیچکاکی نداشته باشیم، داستان به رابطه بین [امبرتو] امبر، استاد ادبیات تطبیقی، و دکتر جمشید کلستر، فیزیکدان تجربی می پردازد که اومبر در نقش دایان کیتون، روی نیمکت ساحل لاگونا با او ملاقات می کند. ساکن قدیمی لاگونا بیچ، قدم می زند. وسواس دیگر اومبر یا شاید عمیق ترین پشیمانی او این است که ... او هرگز نمی تواند هیچ یک از "شخصیت های رمان های آینده" را بشناسد. به تعبیر هیچکاکی، این مک گافین است و همانطور که کلستر به اومبر می گوید، "اگر شما به رمان‌های آینده علاقه دارید، ما باید به کتابخانه‌های آینده سفر کنیم.» و اینجاست که داستان هم بورخسی و هم کانتسکی می‌شود، زیرا اومبر از کلستر می‌پرسد که برای این کار به چه چیزی نیاز دارد و کلستر پاسخ می‌دهد: «ما نیاز داریم. یک کتابخانه، چهار آینه و یک غروب زیبا.\"{مارک اکسلرود}

To be Hitchcockian about it, the story deals with the relationship between [Umberto] Umber, a professor of comparative literature, and a Dr. Jamshid Kloster, an experimental physicist whom Umber meets on a Laguna Beach bench as Diane Keaton, a long-time Laguna Beach resident, strolls by. Umber's other obsession or, perhaps, his deepest regret is that ... he will never be able to know any of "the characters of future novels." In Hitchcockian terms, that's the McGuffin and as Kloster tells Umber, "If you're interested in future novels, we must travel to the libraries of the future." And that's where the story becomes both Borgesian and Contesque as Umber asks Kloster what he will need for that to happen and Kloster replies: "We need a library, four mirrors, and a beautiful sunset."{Mark Axelrod}