Angelic Echoes: Herve Guibert and Company

در سال 1990 هروه گیبر با انتشار رمان .A l'ami qui ne m'a pas sauvé la vie (به دوستی که زندگی من را نجات نداد) شهرت و شهرت گسترده ای به دست آورد. داستان های معروف ایدز به زبان فرانسه یا هر زبان دیگر، نبرد راوی اول شخص را نه تنها با ایدز بلکه با نهادهای پزشکی در دو سوی اقیانوس اطلس را بازگو می کند. گیبر، منتقد عکاسی لوموند از سال 1977 تا 1985، نویسنده (همراه با پاتریس شرو) فیلمنامه ای به نام L'Homme Blessé، که در سال 1984 برنده جایزه سزار شد، و نویسنده بیش از بیست و پنج کتاب، هشت کتاب بود. که به انگلیسی ترجمه شده است.

در این مطالعه پر جنب و جوش و غیرمعمول، رالف سارکوناک بسیاری از جنبه های جذاب زندگی و تولید گیبر را بررسی می کند: ارتباط بین کتاب های او و عکاسی او، رابطه پیچیده او با رولان بارت و با دوست و مربی خود میشل فوکو (روابطی که در هر مورد در عین حال ادبی، فکری و شخصی بود). پیوندهای بین نویسندگی او و نویسندگان معاصرش، از جمله رنو کامو، پرکارترین نویسنده همجنسگرای فرانسوی. و توسعه زیبایی شناسی ایدز او. سارکوناک با استفاده از تحلیل متنی دقیق، پیچیدگی‌های شکل خاص زندگی نویسی گیبر را دنبال می‌کند، که در آن واقعیت و داستان در مجموعه‌ای بافته می‌شوند که از دل مشغولی‌ها، وسواس‌ها و روابط او، از جمله رابطه مشکل‌ساز او با بدن خودش، تکامل می‌یابد و حول آن می‌چرخد. قبل و بعد از تشخیص HIV مثبت او.

کار گیبر نمونه‌ای درخشان از تأکید بر افشاگری است که نشان‌دهنده‌ی نوشته‌های عجیب و غریب اخیر است - برخلاف انکار و کنایه‌های مرموز که مشخصه بسیاری از آثار بود. نویسندگان همجنس گرا نسل های گذشته با این حال، همانطور که سارکوناک نتیجه می گیرد، گیبر مفاهیم دروغ و حقیقت را با یک دست پست مدرن برخورد می کند: به عنوان سازه های همپوشانی و نه سازه های متقابل انحصاری - یا، به بیان فوکو، به عنوان .بازی با حقیقت..

In 1990 Hervé Guibert gained wide recognition and notoriety with the publication of .A l'ami qui ne m'a pas sauvé la vie (To the Friend Who Did Not Save My Life).. This novel, one of the most famous AIDS fictions in French or any language, recounts the battle of the first-person narrator not only with AIDS but also with the medical establishment on both sides of the Atlantic. Photography critic for Le Monde from 1977-1985, Guibert was also the co-author (with Patrice Chéreau) of a film script, L'Homme Blessé, which won a César in 1984, and author of more than twenty-five books, eight of which have been translated into English.

In this vibrant and unusual study, Ralph Sarkonak examines many intriguing aspects of Guibert's life and production: the connection between his books and his photography, his complex relationship with Roland Barthes and with his friend and mentor Michel Foucault (relationships that were at once literary, intellectual, and personal in each case); the ties between his writing and that of his contemporaries, including Renaud Camus, France's most prolific gay writer; and his development of an AIDS aesthetic. Using close textual analysis, Sarkonak tracks the convolutions of Guibert's particular form of life-writing, in which fact and fiction are woven into a corpus that evolves from and revolves around his preoccupations, obsessions, and relationships, including his problematic relationship with his own body, both before and after his HIV-positive diagnosis.

Guibert's work is a brilliant example of the emphasis on disclosure that marks recent queer writing-in contrast to the denial and cryptic allusion that characterized much of the work by gay writers of previous generations. Yet, as Sarkonak concludes, Guibert treats the notions of falsehood and truth with a postmodern hand: as overlapping constructs rather than mutually exclusive ones - or, to use Foucault's expression, as .games with truth..