Anesthesia for Renal Transplantation

این رساله یادآور سی و دومین سالگرد اولین پیوند موفقیت آمیز کلیه آلوژنیک در انسان و آغاز چالشی مداوم برای بیش از نسلی از متخصصان بیهوشی است. اگر بتوان پسران مقایسه را مجاز دانست، این رویداد دوران ساز را می توان با اولین لوبکتومی ریوی و متعاقباً بستن اولیه مجرای شریانی بازشده در اواخر دهه 1930، زمانی که جراحی قفسه سینه و قلب آغاز شد، رتبه بندی کرد. آیا این صرفاً یک تصادف بود که این وقایع را پس از سال‌ها ایده‌پردازی و سرخوردگی تا این حد به یکدیگر نزدیک کرد؟ به گفته لوئیس توماس، چنین نیست، زیرا این زمان انقلاب دوم پزشکی بود - تبدیل آن از یک هنر تجربی به یک علم قدرتمند. تصور جالینوسی دور از بیماری با تأکید بر شوخ طبعی آشفته بدن در شرف جایگزینی با داروهای مؤثر درمانی بود، همانطور که با معرفی سولفونامیدها و آنتی بیوتیک ها برای درمان خاص عفونت مشخص شد. بیهوشی تا آن دوران غیرفعال بود و هنوز به چند عامل متکی بود که کم و بیش از ابتدا مورد استفاده قرار می گرفت و توسط تعدادی متخصص که هنوز شروع به پرسیدن سؤالات علمی لازم برای بلوغ آنها به یک رشته با حسن نیت نکرده بودند، ارائه می شد. . با این حال، بیهوشی به طور اجتناب‌ناپذیری گرفتار شد، زیرا همانطور که پیتر کاوز مشاهده کرد، «به ما یادآوری می‌کند که توسعه علم یک فرآیند گام‌به‌گام است: هیچ‌کس از صفر شروع نمی‌کند و هیچ‌کس خیلی جلوتر از بقیه نمی‌رود. .

This treatise commemorates the 32nd anniversary of the first successful allogenic kidney transplant in a human being and the beginning of a con­ tinuing challenge for well over a generation of anesthesiologists. If compari­ sons can be permitted, this epoch-making event can be ranked with the first pulmonary lobectomy and subsequently the initial ligation of a patent ductus arteriosus in the late 1930s when thoracic and cardiac surgery began. Was it merely a coincidence that brought these events to the fore so close upon one another after many years of ideation and frustration? Not so, according to Lewis Thomas, for this was the time of medicine's second revolution-its transformation from an empirical art into a powerfully effective science. The remote Galenic conception of disease with its emphasis on disturbed body humors was about to be supplanted by effective therapeutics, as signified by the introduction of the sulfonamides and antibiotics for the specific treatment of infection. Anesthesiology had been dormant up to that era, still relying upon a few agents, more or less utilized from the beginning, and purveyed by a handful of specialists who had not yet begun to ask the scientific questions necessary for their maturation into a bona fide discipline. However, anesthesiology was in­ evitably caught in the ferment, for as Peter Caws observed, "It serves to re­ mind us that the development of science is a step-wise process: nobody starts from scratch and nobody gets very far ahead of the rest.