Anatomy of a robot : literature, cinema, and the cultural work of artificial people

چرا افراد مصنوعی را جذاب می‌یابیم؟ آناتومی یک ربات برگرفته از یک سنت غنی داستانی و سینمایی، پیامدهای سیاسی و متنی پیش بینی های همیشگی ما از بشریت را بر روی چهره هایی مانند روبات ها، اندرویدها، سایبورگ ها و خودکارها بررسی می کند. دسپینا کاکوداکی در ارائه‌ای جذاب، پیچیده و در دسترس استدلال می‌کند که در روایت و استقرار فرهنگی خود، افراد مصنوعی به معنای انسان بودن مرزبندی می‌کنند. آنها این کار را با ارائه نسخه ای غیر انسانی از خودمان به عنوان سایت تحقیق به ما انجام می دهند. افراد مصنوعی به ما می آموزند که انسان بودن، یک شخص یا خود بودن، فرآیندی دائمی و اغلب یک مبارزه حقوقی، فلسفی و سیاسی است.

با تجزیه و تحلیل طیف وسیعی از متون و فیلم های ادبی (از جمله) قسمت هایی از منطقه گرگ و میش، داستان فیلیپ کی دیک، رمان کازوئو ایشی گورو هرگز اجازه نده بروم، متروپلیس، گولم، فرانکنشتاین، ترمیناتور، مرد آهنی، بلید رانر، و من، ربات)، و با بازگشت به کیمیاگری و فیزیک و De Anima ارسطو، او چهار عنصر روایی بنیادی را در این گفتمان چند صد ساله دنبال می کند - فانتزی تولد مصنوعی، فانتزی بدن مکانیکی، تمایل به نمایش افراد مصنوعی به عنوان برده، و تعبیر ساختگی به عنوان یک استنباط وجودی. آنچه این تحقیقات را متحد می کند، بازگشت هر چهار عنصر به این پرسش است که انسان چه چیزی را تشکیل می دهد.

این رویکرد متمرکز به موضوع انسان مصنوعی، ساخته شده یا مکانیکی به ما اجازه می دهد تا در ایجاد حیات مصنوعی تجدید نظر کنیم. . کاکوداکی با تمرکز بر منشأ تاریخی و تطبیق‌پذیری متنی آن‌ها، کارکرد فرهنگی اصلی مردم مصنوعی را که مذاکره سیاسی و وجودی در مورد معنای شخص بودن است، روشن می‌کند.

Why do we find artificial people fascinating? Drawing from a rich fictional and cinematic tradition, Anatomy of a Robot explores the political and textual implications of our perennial projections of humanity onto figures such as robots, androids, cyborgs, and automata. In an engaging, sophisticated, and accessible presentation, Despina Kakoudaki argues that, in their narrative and cultural deployment, artificial people demarcate what it means to be human. They perform this function by offering us a non-human version of ourselves as a site of investigation. Artificial people teach us that being human, being a person or a self, is a constant process and often a matter of legal, philosophical, and political struggle.

By analyzing a wide range of literary texts and films (including episodes from Twilight Zone, the fiction of Philip K. Dick, Kazuo Ishiguro’s novel Never Let Me Go, Metropolis, The Golem, Frankenstein, The Terminator, Iron Man, Blade Runner, and I, Robot), and going back to alchemy and to Aristotle’s Physics and De Anima, she tracks four foundational narrative elements in this centuries-old discourse— the fantasy of the artificial birth, the fantasy of the mechanical body, the tendency to represent artificial people as slaves, and the interpretation of artificiality as an existential trope. What unifies these investigations is the return of all four elements to the question of what constitutes the human.

This focused approach to the topic of the artificial, constructed, or mechanical person allows us to reconsider the creation of artificial life.  By focusing on their historical provenance and textual versatility, Kakoudaki elucidates artificial people’s main cultural function, which is the political and existential negotiation of what it means to be a person.