Anaphora and Type Logical Grammar

Type Logical Grammar چارچوبی است که از ترکیب دو سنت پدید آمده است: دستورالعمل مقوله‌ای از زبان‌شناسی رسمی و منطق‌های زیرساختی از منطق. ترکیب دستوری به عنوان استنتاج منطقی آگاهانه از منابع تصور می شود. چنین دستور زبانی لزوماً سطح گرا و واژگانی است. مکاتبات Curry-Howard یک نگاشت ترکیبی زیبا از نحو تا معناشناسی را ارائه می دهد.

به نظر می رسد آنافورا به خوبی در این چارچوب قرار نمی گیرد. در کسرهای منطقی نوع، هر منبع دقیقاً یک بار استفاده می شود. اما آنافورا پدیده ای است که در آن منابع معنایی بیش از یک بار مورد استفاده قرار می گیرد. به طور کلی اعتراف به استفاده چندگانه از منابع واژگانی ممکن نیست، زیرا منجر به نارسایی تجربی و سخت‌ناپذیری محاسباتی می‌شود.

این کتاب یک معماری ترکیبی ایجاد می‌کند که اجازه می‌دهد ضمن اجتناب از این پیامدها، وضوح آنافورا را در استنتاج دستوری گنجانده شود. برای این منظور، منطق دستور زبان با پیوندی غنی شده است که به طور خاص به آنافورا می پردازد.

بعد از ارائه مقدمه ای مستقل در نوع گرامر منطقی به طور کلی، این کتاب ویژگی های رسمی این رابط را مورد بحث قرار می دهد. در عاقبت، جاگر این ماشین را برای پدیده های زبانی متعددی که مربوط به تعامل آنافورای ضمیری، بیضی VP و کمی سازی هستند، به کار می برد. در فصل پایانی، چارچوب به نامشخص بودن، مشخص بودن و نادیده گرفتن گسترش یافته است.

Type Logical Grammar is a framework that emerged from the synthesis of two traditions: Categorial Grammar from formal linguistics and substructural logics from logic. Grammatical composition is conceived as resource conscious logical deduction. Such a grammar is necessarily surface oriented and lexicalistic. The Curry-Howard correspondence supplies an elegant compositional mapping from syntax to semantics.

Anaphora does not seem to fit well into this framework. In type logical deductions, each resource is used exactly once. Anaphora, however, is a phenomenon where semantic resources are used more than once. Generally admitting the multiple use of lexical resources is not possible because it would lead to empirical inadequacy and computational intractability.

This book develops a hybrid architecture that allows to incorporate anaphora resolution into grammatical deduction while avoiding these consequences. To this end, the grammar logic is enriched with a connective that specifically deals with anaphora.

After giving a self-contained introduction into Type Logical Grammar in general, the book discusses the formal properties of this connective. In the sequel, Jäger applies this machinery to numerous linguistic phenomena pertaining to the interaction of pronominal anaphora, VP ellipsis and quantification. In the final chapter, the framework is extended to indefiniteness, specificity and sluicing.