An Encyclopedia of Quotations About Music

نوشتن درباره موسیقی - در مورد چیستی و معنای آن - شبیه به توصیف عمل عشق است. به نحوی، تقلیل تجربه به توضیحی بی‌پرده از جزئیات چگونه، کجا، کی، و چرا چه کسی با چه کسی چه می‌کند، از مقدمه تا قطع‌نامه، همه چیز را در ترجمه از دست می‌دهد. حالت افراطی دیگر، حالتی که در آن نویسنده در ناامیدی به استعاره متوسل می شود (با یا بدون استفاده از متر و قافیه)، اغلب منجر به تخیلی می شود که پیش پا افتاده، مبتذل، احمقانه، مبهم، پرمدعا، و تقریباً همیشه غیرقابل تحمل عاشقانه است. . دستیابی به نوشتن خوب و دقیق در مورد موسیقی به همان اندازه موفقیت نادری است که چشیدن ماهرانه شراب، رام کردن شیر، الماس تراش، ترافی یابی و (اگر اتفاقاً یک شجاع موهیکان تبدیل نشده باشد) ردیابی گوزن. فقط نیازهای شهودی، خالص، حسی و بی باک اعمال می شود. نوازندگان حرفه ای اغلب تمایل ثابتی به نادیده گرفتن بی ادبانه یا تحقیر فعالانه کسانی از ما دارند که شجاعانه سعی در درک، تعریف و توصیف هنرشان دارند. برای بسیاری از آهنگسازان و نوازندگان ساز، آن دسته از افراد خارجی (غیرنوازندگان) که جرات بحث در مورد چیزهای انتزاعی تر از مهارت دیجیتالی یک کمانچه نواز، بیهودگی خاص یک رهبر ارکستر، یا مقیاس دستمزد جلسات ضبط اضافه کاری را دارند، فقط شایسته تحقیر یا تحقیر ارزیابی می شوند. -در حامی ترین تحمل. یکی از مشارکت‌کنندگان در مجموعه‌ای که در ادامه می‌آید، اصرار دارد که \"موسیقی یعنی خودش\" و بسیاری از دست اندرکاران هنر صداسازی ارگانیزه شده ترجیح می‌دهند آن را به همان اندازه رها کنند.

Writing about music-about what it is and what it means-is akin to describing the act of love. Somehow, the reduction of the experience to an unblushingly detailed exposition of how, where, when, and why who does what to whom, from prelude to resolu­ tion, loses everything in the translation. The other extreme, the one wherein the writer, in desperation, resorts to metaphor (with or without benefit of meter and rhyme), most often results in im­ agery that is banal, vulgar, inane, obscure, pretentious, and almost always insufferably romantic. To achieve good and accurate writing about music is as rare an accomplishment as expert wine-tasting, lion-taming, diamond-cut­ ting, truffie-finding and (if one just happens to be an unconverted Mohican brave) deer-tracking. Only the intuitive, the pure, the sensual, and the intrepid need apply. Professional musicians often evidence a fixed tendency either to rudely ignore or else to actively despise those of us who bravely try to understand, define, and describe their art. To many composers and instrumentalists, those outsiders (nonmusicians) who have the temerity to discuss anything more abstract than the digital dexterity of a fiddler, the particular vanity of a conductor, or the wage scales for overtime recording sessions are judged worthy only of contempt or-at the most-patronizing tolerance. "Music means itself," insists one of the contributors to the collection that follows, and many practitioners of the art of organ­ ized sound would prefer to leave it at that.