An Empire of Air and Water: Uncolonizable Space in the British Imagination, 1750-1850

فضاهای سیاره ای مانند قطب ها، اقیانوس ها، جو و مناطق زیرزمینی تخیل امپراتوری بریتانیا را تسخیر کردند. این فضاهای خالی، ناملموس، غیرقابل دسترس یا غیرقابل دسترس - که سیوبهان کارول آن را «آتوپیا» می‌نامد - فراتر از مرزهای مکان‌های شناخته شده و مسکونی وجود داشتند. قرن هجدهم این نقاط دورافتاده جغرافیایی را به عنوان حدود طبیعی گسترش امپراتوری تصور می کرد، اما پیشرفت های علمی و دریایی در قرن نوزدهم امکانات جدیدی برای شناخت و کنترل آنها ایجاد کرد. این پیشرفت نویسندگان بریتانیایی را به خود مشغول کرد، زیرا عادت داشتند مناطق آتوپیک را به عنوان شگفتی های ماورایی در داستان های خارق العاده ببینند. فضاهایی که یک امپراتوری نمی‌توانست آن‌ها را مستعمره کند، فضاهایی بودند که ادبیات ممکن است ادعا کند، زیرا بازنمایی‌های ادبی آتوپیاها منعکس‌کننده نگرش‌های نویسندگان آنها نسبت به رشد امپراتوری بریتانیا و همچنین نقشی بود که آنها ادبیات را در آن گسترش بازی می‌دیدند.

سیوبهان کارول نقش این فضاهای خالی را در ساخت هویت بریتانیایی در دوره ای از گردش های ناآرام جهانی بازجویی می کند. او با بررسی اشعار ساموئل تی کولریج و جورج گوردون بایرون و نثر سوفیا لی، مری شلی، و چارلز دیکنز، و همچنین گزارش‌های روزنامه‌ها و روایت‌های سفر، راه‌هایی را که نویسندگان رمانتیک و ویکتوریایی از آتوپیا به‌عنوان تهدیدآمیز یا تهدیدآمیز مفهوم‌سازی می‌کنند، ردیابی می‌کند. بارها، آسیب پذیر این کاوش‌های متنی در بلندترین نقاط زمین و اعماق مخفی، جنبه‌های پایدار تخیل جهانی و محیطی بریتانیا را که در قرن بیست و یکم باقی مانده‌اند، روشن می‌کند.

Planetary spaces such as the poles, the oceans, the atmosphere, and subterranean regions captured the British imperial imagination. Intangible, inhospitable, or inaccessible, these blank spaces—what Siobhan Carroll calls "atopias"—existed beyond the boundaries of known and inhabited places. The eighteenth century conceived of these geographic outliers as the natural limits of imperial expansion, but scientific and naval advances in the nineteenth century created new possibilities to know and control them. This development preoccupied British authors, who were accustomed to seeing atopic regions as otherworldly marvels in fantastical tales. Spaces that an empire could not colonize were spaces that literature might claim, as literary representations of atopias came to reflect their authors' attitudes toward the growth of the British Empire as well as the part they saw literature playing in that expansion.

Siobhan Carroll interrogates the role these blank spaces played in the construction of British identity during an era of unsettling global circulations. Examining the poetry of Samuel T. Coleridge and George Gordon Byron and the prose of Sophia Lee, Mary Shelley, and Charles Dickens, as well as newspaper accounts and voyage narratives, she traces the ways Romantic and Victorian writers reconceptualized atopias as threatening or, at times, vulnerable. These textual explorations of the earth's highest reaches and secret depths shed light on persistent facets of the British global and environmental imagination that linger in the twenty-first century.