An Education in Judgment: Hannah Arendt and the Humanities

در آموزش در قضاوت، فیلسوف دی. چنین زندگی، آموزش قضاوت، ظرفیت اخلاقی برای نتیجه‌گیری به تنهایی و با دیگران، و اجازه دادن به قضاوت‌های خود در برابر قضاوت‌های بالقوه متضاد دیگران است. فکر کردن، برای رودویک، هنری است که همیشه با آن تمرین می کنیم و از یکدیگر یاد می گیریم.

در اتخاذ این رویکرد، رودویک از رهبری هانا آرنت پیروی می کند، که قضاوت را سنگ بنای تصور خود از جامعه قرار داد. آنچه برای رودویک و برای آرنت مهم است، پرورش «روابط آزاد» است، که در آن اجازه می‌دهیم قضاوت‌های ما تحت تأثیر قضاوت‌های دیگران قرار گیرد و تغییر کند و «بافتی گسترده‌تر از ملاحظات اخلاقی بین الاذهانی» ایجاد شود. این یک پارچه شکننده است، قطعا، اما رودویک استدلال می کند که ارزش دنبال کردن، مراقبت و حفظ آن را دارد. این اثر بدیع با آرنت و فراتر از آن به اهمیت علوم انسانی و آنچه که «علوم انسانی» فراتر از دیوارهای دانشگاه است، می اندیشد.

In An Education in Judgment, philosopher D. N. Rodowick makes the definitive case for a philosophical humanistic education aimed at the cultivation of a life guided by both self-reflection and interpersonal exchange. Such a life is an education in judgment, the moral capacity to draw conclusions alone and with others, and in letting one’s own judgments be answerable to the potentially contrasting judgments of others. Thinking, for Rodowick, is an art we practice with and learn from each other all the time.

In taking this approach, Rodowick follows the lead of Hannah Arendt, who made judgment the cornerstone of her conception of community. What is important for Rodowick, as for Arendt, is the cultivation of “free relations,” in which we allow our judgments to be affected and transformed by those of others, creating “an ever-widening fabric of intersubjective moral consideration.” That is a fragile fabric, certainly, but one that Rodowick argues is worth pursuing, caring for, and preserving. This original work thinks with and beyond Arendt about the importance of the humanities and what “the humanities” amounts to beyond the walls of the university.