An Analysis of Sheila Fitzpatrick's Everyday Stalinism: Ordinary Life in Extraordinary Times: Soviet Russia in the 1930s

اتحاد جماهیر شوروی چگونه شبیه یک آشپزخونه بود؟ در این اثر مهم و به شدت تجدیدنظر طلبانه، شیلا فیتزپاتریک، مورخ توضیح می‌دهد که تصور مجدد دولت کمونیستی به‌عنوان تأمین‌کننده کالا برای «فقیران مستحق» می‌تواند به عنوان استعاره‌ای قدرتمند برای درک کل زندگی شوروی در نظر گرفته شود. فیتزپاتریک با قرار دادن دولت هم به‌عنوان تأمین‌کننده و هم به‌عنوان آژانس امداد، آن را نه به عنوان یک زندان (استعاره‌ای که بسیاری از پیشینیانش از آن استفاده می‌کنند)، بلکه بیشتر به عنوان آژانسی که راهی برای زندگی می‌سازد، تثبیت می‌کند.

دعای واقعی فیتزپاتریک در مورد اصالت، با این حال، این است که به رابطه بین دولت مطلقه تمام قد و مردم خود از هر دو طرف نگاه کند - و نشان دهد که مردم شوروی کاملاً از هیچ یک از این دو نهاد بی بهره نبودند. یا منابع در عوض، آنها با موفقیت روش هایی را توسعه دادند که به آنها کمک می کرد تا در زندگی روزمره در زمان خطر قابل توجه و کمبودهای متعدد حرکت کنند. برای بسیاری، فیتزپاتریک نشان می‌دهد، تبدیل شدن به یک اطلاع‌دهنده و گزارش دادن به همشهریان - حتی خانواده و دوستان - به ایالت یک استراتژی بقا موفق بود.

کار فیتزپاتریک عمدتاً به عنوان نمونه ای از مهارت تفکر انتقادی استدلال ذکر شده است. او شواهد و استدلال هایی را برای ارائه یک توصیف تجدیدنظر طلبانه بسیار متقاعدکننده از زندگی روزمره در زمان شوروی ارائه می کند. با این حال، کتاب او به دلیل نحوه پرداختن به استدلال‌های متقابل احتمالی مورد انتقاد قرار گرفته است، از جمله این اتهام که بسیاری از مصاحبه‌شوندگانی که بسیاری از تحلیل‌های خود را بر اساس تجربیاتشان استوار می‌کند، محصول معمولی نظام شوروی نبودند.

How was the Soviet Union like a soup kitchen? In this important and highly revisionist work, historian Sheila Fitzpatrick explains that a reimagining of the Communist state as a provider of goods for the ‘deserving poor’ can be seen as a powerful metaphor for understanding Soviet life as a whole. By positioning the state both as a provider and as a relief agency, Fitzpatrick establishes it as not so much a prison (the metaphor favoured by many of her predecessors), but more the agency that made possible a way of life.

Fitzpatrick’s real claim to originality, however, is to look at the relationship between the all-powerful totalitarian government and its own people from both sides – and to demonstrate that the Soviet people were not totally devoid of either agency or resources. Rather, they successfully developed practices that helped them to navigate everyday life at a time of considerable danger and multiple shortages. For many, Fitzpatrick shows, becoming an informer and reporting fellow citizens – even family and friends – to the state was a successful survival strategy.

Fitzpatrick's work is noted mainly as an example of the critical thinking skill of reasoning; she marshals evidence and arguments to deliver a highly persuasive revisionist description of everyday life in Soviet time. However, her book has been criticized for the way in which it deals with possible counter-arguments, not least the charge that many of the interviewees on whose experiences she bases much of her analysis were not typical products of the Soviet system.