An Analysis of Emile Durkheim's On Suicide

امیل دورکیم در سال 1897 درباره خودکشی به طور گسترده به عنوان یکی از متون کلاسیک پایه جامعه شناسی شناخته می شود. همچنین نشان می‌دهد که مهارت‌های تفسیری قوی اغلب می‌تواند زمینه را برای تجزیه و تحلیل سطح بالا فراهم کند.

هدف دورکیم تحلیل ماهیت خودکشی در بافت جامعه بود – بررسی آن نه فقط به عنوان یک تصمیم فردی، بلکه به عنوان تصمیمی که عوامل اجتماعی مختلف در آن نقش مهمی ایفا کردند. برای انجام این کار، بسیار حیاتی بود که او خودکشی را هم تعریف و هم به زیرشاخه‌هایی طبقه‌بندی کند - انواع خودکشی با عوامل علّی متفاوت. دورکیم از تحقیقات خود چهار نوع گسترده خودکشی را شناسایی کرد: خودکشی (از روی احساس عدم تعلق)، نوع دوستی (از این نظر که اهداف گروهی بسیار بیشتر از رفاه فردی است)، آنومیک (از عدم جهت گیری اخلاقی یا اجتماعی). و جبرگرا (در پاسخ به انضباط یا ظلم بیش از حد). این تعاریف راه را برای دورکیم باز کرد تا تحلیل اجتماعی دقیقی را دنبال کند و بررسی کند که چگونه هر نوع با زمینه‌های اجتماعی مختلف مرتبط است.

در حالی که مطالعه او به طرق خاصی قدمت دارد، دقیقاً به این دلیل کلاسیک باقی می‌ماند که به تعریف روش‌شناسی کمک کرد. خود جامعه‌شناسی – که در آن مهارت‌های تفسیری محور باقی می‌ماند.

Emile Durkheim’s 1897 On Suicide is widely recognized as one of the foundational classic texts of sociology. It is also one that shows the degree to which strong interpretative skills can often provide the bedrock for high-level analysis.

Durkheim's aim was to analyse the nature of suicide in the context of society itself – examining it not just as an individual decision, but one in which different social factors played important roles. In order to do this, it was vital that he both define and classify suicide into subtypes – kinds of suicide with different causal factors at play. From his research, Durkheim identifed four broad types of suicide: egoistic (from a sense of not-belonging), altruistic (from a sense that group goals far outweigh individual well-being), anomic (from lack of moral or social direction), and fatalistic (in response to excessive discipline or oppression). These definitions opened the way for Durkheim to pursue a close social analysis examining how each type related to different social contexts.

While his study is in certain ways dated, it remains classic precisely because it helped define the methodology of sociology itself – in which interpretative skills remain central.