American Graffiti: Temporis

از اوایل دهه 1970، هنرمندان گرافیتی نمای بیرونی قطارهای مترو را با چشم اندازهای گرافیتی بزرگتر و پیچیده تر برای جامعه آمریکا تزئین کرده اند. آنها آیینه ای برای فرهنگ هژمونیک در نظر گرفتند. ارجاع به رسانه ها یا عناصر فرهنگی که هنرمندان در آثار خود گنجانده اند امروزه از اهمیت ویژه ای برخوردار است، زیرا آنها نقطه تماس بین فرهنگ ها را نشان می دهند و این "خرده فرهنگ" را برای آن قابل دسترس تر کرده اند. این شکل قاطعانه بیان سرکش در اینجا توسط مارگو تامپسون که هنر گرافیتی را به هنر معاصر مرتبط می کند، تحلیل می شود. درست همانطور که هنرمندان گرافیتی صدایی را به یک طبقه قومی کم‌تصور می‌آورند، نویسنده، به لطف یک تز اصلی، تمایل دارد به عنوان سفیری برای این شکل هنری که اغلب اشتباه درک شده است، خدمت کند.

Depuis le début des années 1970, les graffeurs décorent l'extérieur des rames de métro avec des tags toujours plus grands et toujours plus élaborés.Dans le schéma primitiviste, les graffeurs, en tant qu'artistes en marge, offraient de nouvelles perspectives à la société américaine. Ils tendaient un miroir à la culture hégémonique.Les références aux médias ou à des elements culturels que les artistes intégraient dans leurs créations revêtent aujourd'hui une importance toute particulière, parce qu'elles représentent un point de contact entre les cultures et ont rendu cette « sousculture » plus accessible à son nouveau public.Cette forme d'expression résolument rebelle est ici analysée par Margo Thompson qui met en relation l'art du graffiti avec l'art contemporain. Tout comme les graffeurs apportaient une voix à une classe ethnique sous-représentée, l'auteur, grâce à une thèse originale, tend à servir d'ambassadrice à cette forme d'art souvent méconnue.