Ambient Media: Japanese Atmospheres of Self

مدیای محیطی موسیقی، ویدئو آرت، فیلم و ادبیات را به عنوان ابزار طراحی جوی در ژاپن معاصر بررسی می‌کند و معنای استفاده از رسانه به عنوان منبعی برای تنظیم خلق و خوی شخصی چیست. پل روکت ظهور سبک‌های محیطی را از موسیقی محیطی و رونق اریک ساتی در دهه‌های 1960 و 1970 تا تاکید درمانی جدیدتر بر درمان و آرامش دنبال می‌کند.

تمرکز بر نحوه عملکرد یک جو برای تغییر شکل افراد در داخل روکت نشان می‌دهد که چگونه زیبایی‌شناسی محیط می‌تواند امکاناتی را برای رانش بازتابی، هماهنگی ریتمیک، امنیت تجسم یافته، و همزیستی شهری فراهم کند. موسیقی‌دانان، هنرمندان ویدئو، فیلم‌سازان و رمان‌نویسان در ژاپن، مفهوم برایان انو را از محیط به‌عنوان سبکی که «آرامش و فضایی برای اندیشیدن» ایجاد می‌کند، گسترش داده‌اند. چشم انداز اجتماعی همیشه در حال تغییر رسانه های محیطی با ارائه راه جدیدی برای درک تاکید بر "خواندن هوا" در فرهنگ ژاپنی، جنبه های انطباقی و هشدار دهنده گسترش روزافزون حالات میانجی را مستند می کند.

روکه با استدلال علیه انتقاداتی که از تنظیم خلق و خوی که عمدتاً آن را نوعی آرامش اجتماعی می‌دانند، درک رسانه‌های محیطی را به‌عنوان پاسخی نئولیبرالی به شیوه‌های قدیمی‌تر همسویی جمعی ارائه می‌کند - که شکل‌دهی غیرمستقیم رفتار اجتماعی را ممکن می‌سازد و در عین حال به افراد اجازه می‌دهد تا احساس کنید که در نهایت آنها هستند که کنترل را در دست دارند.

Ambient Media examines music, video art, film, and literature as tools of atmospheric design in contemporary Japan, and what it means to use media as a resource for personal mood regulation. Paul Roquet traces the emergence of ambient styles from the environmental music and Erik Satie boom of the 1960s and 1970s to the more recent therapeutic emphasis on healing and relaxation.

Focusing on how an atmosphere works to reshape those dwelling within it, Roquet shows how ambient aesthetics can provide affordances for reflective drift, rhythmic attunement, embodied security, and urban coexistence. Musicians, video artists, filmmakers, and novelists in Japan have expanded on Brian Eno’s notion of the ambient as a style generating “calm, and a space to think,” exploring what it means to cultivate an ambivalent tranquility set against the uncertain horizons of an ever-shifting social landscape. Offering a new way of understanding the emphasis on “reading the air” in Japanese culture, Ambient Media documents both the adaptive and the alarming sides of the increasing deployment of mediated moods.

Arguing against critiques of mood regulation that see it primarily as a form of social pacification, Roquet makes a case for understanding ambient media as a neoliberal response to older modes of collective attunement—one that enables the indirect shaping of social behavior while also allowing individuals to feel like they are the ones ultimately in control.