Alluvial cities

اشعار در شهرهای آبرفتی برگرفته از زمین شناسی و تاریخ این منظره لایه لایه، مردم و زبان آن، و پیوندهای خویشاوندی بین زمین و آب، گوشت و خون است.

DEUCALIONIDS
آب‌ها از فضای خالی قبل از اولین نور،
الوهیتی که در گوشت لرزان
مرداب ها و ران های سفالی کهنه سیلاب ها می شکافد،
هر مایلی از کلیسای سنت برنارد را می پوشاند.
 
خانه ها با خود تخته های سیمانی مانند پوسته های هندوانه ای که در کودکی خوردی و به دریاچه کاترین ریختی، شناور شدند
و توسط خدایی که به خور ریگولت سرازیر شد
سرریز شد
 
و رفت. پس از تولد نفت خام شیرین از مخازن پایه دار نشت کرد. ماشین‌ها مانند پرندگان مردار بر بلندترین شاخه‌ها و سقف‌های پاره آویزان می‌شوند. خانه‌هایی که از گل و لای و آب‌های سیل‌ابی شسته شده‌اند، فریاد می‌زنند
 
شیشه‌های شکسته پنجره‌ها، یخچال‌های چسب‌دار، و سکون
که ما را روی علف‌های مرده این زن رها می‌کند. خانه، مانند بسیاری از استخوان های پرتاب شده.

The poems in Alluvial Cities are drawn from this layered landscape's geology and history, its people and language, and the kindred ties between earth and water, flesh and blood.

DEUCALIONIDS
The waters broke from the void before first light,
a divinity ripping through the trembling flesh
of marshes and the levees’ old clay thighs,
covering every mile of St. Bernard Parish.
 
Houses with their cement slabs have floated
light as the rinds of watermelons you ate as a boy
and chucked into Lake Catherine, swelled to overflowing
by the god that surged into the Rigolets estuary
 
and left an afterbirth of sweet crude leaked
from foundered tanks.  Cars hang like carrion
birds on the highest branches and torn roofs.  Leached
of mud and flood waters, the houses we pass cry out
 
broken window panes, duct-taped fridges, and a stillness
that leaves us on the dead grass of this
woman’s home, like so many thrown bones.