Allianzfähigkeit: Konzeption, Messung, Determinanten, Auswirkungen

اتحادهای استراتژیک همچنان از محبوبیت در تجارت برخوردار هستند. با این حال، واضح است که آنها اغلب به موفقیت مورد نظر منتهی نمی شوند. میزان موفقیت از شرکتی به شرکت دیگر متفاوت است، به همین دلیل است که عوامل سازمانی مانند توانایی ایجاد اتحاد مسئول ناهمگونی موفقیت است که می توان مشاهده کرد.

بر اساس رویکرد نظری منبع، اولیور شیلکه ابعاد مرکزی توانایی تشکیل یک اتحاد را مشخص می کند. علاوه بر این، تأثیر توانایی تشکیل اتحاد در پس زمینه عوامل تعدیل کننده بررسی می شود. علاوه بر این، عوامل تعیین کننده ساختار قابلیت اتحاد مورد بررسی قرار می گیرند. بر اساس نظرسنجی از 302 شرکت در بخش‌های مهندسی شیمی، مکانیک و خودرو، نویسنده نشان می‌دهد که قابلیت اتحاد را می‌توان با استفاده از ابعاد هماهنگی بین سازمانی، هماهنگی پورتفولیوی اتحاد، یادگیری بین سازمانی، پیشگامی اتحاد و سازگاری اتحاد تعیین و اندازه‌گیری کرد.

Strategische Allianzen erfreuen sich in der Wirtschaft anhaltender Beliebtheit. Es ist jedoch festzustellen, dass sie oft nicht zum gewünschten Erfolg führen. Die Erfolgsquote unterscheidet sich dabei von Unternehmen zu Unternehmen, weshalb organisationale Faktoren wie die Allianzfähigkeit für die zu beobachtende Erfolgsheterogenität verantwortlich zu machen sind.

Auf der Basis des ressourcentheoretischen Ansatzes identifiziert Oliver Schilke zentrale Dimensionen der Allianzfähigkeit. Darüber hinaus wird die Erfolgswirkung von Allianzfähigkeit vor dem Hintergrund moderierender Faktoren betrachtet. Weiterhin werden Determinanten des Allianzfähigkeitskonstrukts untersucht. Auf der Grundlage einer Befragung von 302 Unternehmen der Branchen Chemie, Maschinen- und Fahrzeugbau zeigt der Autor, dass Allianzfähigkeit sich anhand der Dimensionen interorganisationale Koordination, Allianzportfoliokoordination, interorganisationales Lernen, Allianzproaktivität und Allianzanpassung bestimmen und messen lässt.