All Too Human: Laughter, Humor, and Comedy in Nineteenth-Century Philosophy

این کتاب تحلیلی از طنز، کمدی، و خنده به عنوان موضوعات فلسفی در قرن نوزدهم ارائه می دهد. معرفی طنز به عنوان یک مقوله زیباشناختی جدید با الهام از «تریسترام شاندی» لورنس استرن را دنبال می کند و تأثیر عمیق استرن را بر نظریه پردازان زیبایی شناسی آلمانی این دوره نشان می دهد. این کتاب از طریق تمایز طنز از کمدی، تمایزات مهمی را در فلسفه‌های زیبایی‌شناختی G.W.F ارائه می‌کند. هگل، کارل سولگر و ژان پل ریشتر. این کتاب نظریه ناسازگاری توسعه نیافته خنده کانت را به شرح کامل تر شوپنهاور پیوند می دهد و جایگاه طنز را در فلسفه بدبینانه یولیوس بانسن مشخص می کند. این بررسی می‌کند که کاریکاتور چگونه در تقاطع سیاست، زیبایی‌شناسی و اخلاق در آثار کارل روزنکرانز کار می‌کرد و چگونه کی‌یرکگارد و نیچه طنز را نه تنها در محتوای فلسفی‌شان، بلکه در سبک آن نیز محور قرار دادند. این کتاب با توضیحی از ادعای فیلسوف فرانسوی هنری برگسون که خنده پاسخی به عدم کشش مکانیکی است، به پایان می رسد.

This book offers an analysis of humor, comedy, and laughter as philosophical topics in the 19th Century. It traces the introduction of humor as a new aesthetic category inspired by Laurence Sterne’s "Tristram Shandy" and shows Sterne’s deep influence on German aesthetic theorists of this period. Through differentiating humor from comedy, the book suggests important distinctions within the aesthetic philosophies of G.W.F. Hegel, Karl Solger, and Jean Paul Richter. The book links Kant’s underdeveloped incongruity theory of laughter to Schopenhauer’s more complete account and identifies humor’s place in the pessimistic philosophy of Julius Bahnsen. It considers how caricature functioned at the intersection of politics, aesthetics, and ethics in Karl Rosenkranz’s work, and how Kierkegaard and Nietzsche made humor central not only to their philosophical content but also to its style. The book concludes with an explication of French philosopher Henri Bergson’s claim that laughter is a response to mechanical inelasticity.