Alfred Andersch: Perspektiven zu Leben und Werk

نویسنده آلفرد اندرش (1914-1980) در فوریه 1994 هشتاد ساله می شد - دلیل کافی برای تجلیل از او به عنوان شخصیت کلیدی بلامنازع صحنه پس از جنگ با کتاب و کنگره ای درباره آثارش. هیچ کس نقش اصلی را که این روزنامه نگار در صحنه فرهنگی آلمان متلاشی شده ایفا کرد، زیر سوال نمی برد. به عنوان سردبیر Der Ruf، همکاری در Skorpion (مجله ادبی که هرگز منتشر نشد) و Frankfurter Hefte، به عنوان سردبیر \"Abendstudio\" و رئیس \"Radio-Essay\" و سرانجام او به‌عنوان ناشر مجله آوانگارد «متن‌ها و نشانه‌ها» مبتکر درک جدیدی از ادبیات شد، که در ابتدا قرار بود در گروه 47 سابقه‌ای ایجاد کند: از همان ابتدا، خودمختاری هنر پیش‌نیاز اهمیت سیاسی آن بود. . او در آثار داستانی خود نیز با چنین غیرهمزمانی هایی مواجه بود. و دقیقاً در اینجا، در نقش خود به عنوان یک نویسنده، که برای خود ارزش بسیار بیشتری قائل بود، به عنوان نویسنده داستان های کوتاه، گزارش، رمان، مقاله و سفرنامه (که همه آنها در این جلد مورد بحث قرار گرفته اند) به رسمیت شناختن بدون صلاحیت رد شد. این واقعیت که او که به زودی در خارج از کشور به عنوان یک کلاسیک ادبیات آلمانی پس از جنگ با سانسیبار یا آخرین دلیل مورد تجلیل قرار گرفت، توسط صحنه ادبی آلمان از دریافت جایزه بوشنر محروم شد، تا پایان عمر او را آزار می داد. حتی رمان‌های دوران پیری‌اش، افرایم و وینترسپلت، که به همان اندازه مهم بودند که نوآورانه بودند، در بهترین حالت «موفقیت‌های قابل احترامی» برای او به ارمغان آوردند.

Der Schriftsteller Alfred Andersch (1914-1980) wäre im Februar 1994 achtzig Jahre alt geworden - Grund genug, ihn als unbestrittene Schlüsselfigur der Nachkriegsszene mit einem Buch und einem Kongreß über sein Werk zu ehren. Niemand stellt die zentrale Rolle, die der Publizist im Kulturbetrieb des zertrümmerten Deutschlands spielte, in Frage. Als Mitherausgeber von Der Ruf, Mitwirkender am Skorpion (eine literarische Zeitschrift, die nie erscheinen sollte) und den Frankfurter Heften, als Re­ dakteur des "Abendstudio" und Leiter des "Radio-Essays" und schließlich als Her­ ausgeber der Avantgardezeitschrift Texte und Zeichen wurde er zum Initiator eines neuen Literaturverständnisses, das zunächst in der Gruppe 47 Schule machen sollte: Die Autonomie der Kunst war ihm von Anfang an Vorbedingung für ihre politische Aussagekraft. Solchen Ungleichzeitigkeiten stellte er sich auch in seinem eigenen fiktionalen Werk. Und gerade hier, in seiner Rolle als Schriftsteller, die er für sich selber um vieles höher einschätzte, als Autor von Kurzgeschichten, Berichten, Romanen, Essays und Reisebeschreibungen (sie kommen in diesem Band alle zur Sprache), sollte ihm die uneingeschränkte Anerkennung versagt bleiben. Daß ihm, der sehr bald schon im Ausland mit Sansibar oder der letzte Grund als Klassiker der deutschen Nachkriegsli­ teratur gefeiert wurde, vom deutschen Literaturbetrieb der Büchner-Preis vorenthalten wurde, sollte ihn bis zu seinem Lebensende verdrießen. Selbst seine so gewichtigen wie innovativen Altersromane Efraim und Winterspelt brachten ihm bestenfalls' Ach­ tungserfolge' ein.