Al-Ghazali and the Idea of Moral Beauty

غزالی و ایده زیبایی اخلاقی با در نظر گرفتن آثار متکلم مسلمان قرن یازدهم، ابوحامد غزالی (متوفی 1111) به بازاندیشی رابطه بین خوب و زیبا می پردازد.

غزالی غول تاریخ روشنفکری اسلامی، به خاطر دستاوردهایش در رشته‌های مختلف مورد تحسین قرار گرفته است. یکی از بزرگترین مشارکت های فکری او در حوزه اخلاق نهفته است، جایی که او رهبری تلاشی بلندپروازانه برای ادغام ایده های فلسفی و کتاب مقدس در یک بینش اخلاقی یکپارچه را بر عهده داشت. ارتباط بین اخلاق و زیبایی شناسی یکی از ویژگی های امضای این حساب است. فضیلت یکی از اشکال زیبایی است و انسان طبیعتاً تمایل دارد به آن با محبت پاسخ دهد. پاسخ جهانی انسان به زیبایی به نوبه خود پارادایم مرکزی اندیشیدن در مورد عشقی را که خداوند فرمان داده است، فراهم می کند. در حالی که روایت غزالی از عشق الهی بسیار مورد توجه قرار گرفته است، شیوه خاص او در پیوند خیر با زیبایی به طرز عجیبی از اظهار نظر دور مانده است. سوفیا واسالو در این کتاب با ارائه یک مطالعه فلسفی و زمینه‌ای از این جنبه از اخلاق غزالی و مفهوم زیبایی اخلاقی که از آن بیرون می‌آید، به این شکاف می‌پردازد.

این کتاب مورد توجه محققان و دانشجویان در زمینه اخلاق اسلامی، تاریخ فکری اسلامی و تاریخ اخلاق خواهد بود.

Al-Ghazālī and the Idea of Moral Beauty rethinks the relationship between the good and the beautiful by considering the work of eleventh-century Muslim theologian Abū Ḥāmid al-Ghazālī (d. 1111).

A giant of Islamic intellectual history, al-Ghazālī is celebrated for his achievements in a wide range of disciplines. One of his greatest intellectual contributions lies in the sphere of ethics, where he presided over an ambitious attempt to integrate philosophical and scriptural ideas into a seamless ethical vision. The connection between ethics and aesthetics turns out to be a signature feature of this account. Virtue is one of the forms of beauty, and human beings are naturally disposed to respond to it with love. The universal human response to beauty in turn provides the central paradigm for thinking about the love commanded by God. While al-Ghazālī’s account of divine love has received ample attention, his special way of drawing the good into relation with the beautiful has oddly escaped remark. In this book Sophia Vasalou addresses this gap by offering a philosophical and contextual study of this aspect of al-Ghazālī’s ethics and of the conception of moral beauty that emerges from it.

This book will be of interest to scholars and students in Islamic ethics, Islamic intellectual history, and the history of ethics.