Aharon Katzir Memorial Volume

صبح گرم و آفتابی در Rehovot بود. آسمان مثل همیشه در ماه ژوئن صاف بود. همان روز که صبح به سمت مؤسسه می رفتم، اتومبیل های زیادی از آنجا عبور می کردند، افراد زیادی با عجله به سمت محوطه مؤسسه می رفتند. هیچ کس لبخند نمی زد، آشنایان با تکان دادن سر کمی شناسایی شدند. وقتی به گوشه پیچ پیچیدم، چند نفر از قبل روی چمنزار مقابل ساختمان جاکوب زیسکیند جمع شده بودند. این تعداد قبل از پایان خدمت به هزاران نفر افزایش می یافت. قرار بود رئیس‌جمهور اسرائیل، اولین نخست‌وزیر اسرائیل، بسیاری از اعضای کابینه و دیگر همکاران بزرگ، تقریباً بزرگ، و ساکنان شهر به ما بپیوندند. هدف از همه این فعالیت ها روی صورت همه نوشته شده بود و زیر آن تابوت که در روتوندای ساختمان قرار داشت، مشخص شده بود. همسرش آنجا نشسته بودند، فرزندانش، برادرش، شاگردانش چه در گذشته و چه در حال حاضر. صدای سکوت شرکت کنندگان به گوش می رسید. مدتی داخل آن ایستادم و مشرف به روتوندا بودم. صف طولانی عزاداران تشکیل شد و با خانواده ابراز همدردی کردند. ناگهان زنی با لباس مشکی در مقابل 9f رینا به زانو افتاد و گریه کرد. همسر سفیر ژاپن در اسرائیل بود. حرکت کردم تا به جمعیت بیرون بپیوندم. مردم روی چمن ایستاده بودند و با نجوه سعی می کردند از پا گذاشتن روی یک گل جلوگیری کنند.

It was a warm, sunny morning in Rehovot. The sky was c1ear as it always is in June. As I walked to the Institute that morning, too many cars were passing by, too many people were hurrying onto the Institute's grounds. No one was smiling, acquaintances were recognized by a slight nod of the head. When I turned the corner, a few people already had gathered on the lawn in front of the Jacob Ziskind building. This number was to swell to thousands before the service was over. We were to be joined by the President of Israel, its first Prime Minister, many members of the cabinet, and other great, near-great, working colleagues, and residents of the town. The purpose of all this activity was written on everyone's face, and underlined by the casket that lay in the rotunda of the building. His wife was sitting there, his children, his brother, his students both past and present. One could hear the silence of the participants. I stood inside for a while, overlooking the rotunda. A long line of mourners filed by, offering their sympathies to the family. Suddenly a woman, dressed in black, fell to her knees in front 9f Rina, sobbing. It was the wife of the Japanese Ambassador to Israel. I moved to join the crowd outside. People were standing on the lawn, gingerly trying to avoid stepping on a flower.