Agnès Varda: Interviews

در طی نزدیک به شصت سال، اگنس واردا (متولد 1928) مصاحبه هایی انجام داده است که نه تنها کار او، بلکه وضعیت بسیار مبهم او را آشکار می کند. او را «مادر موج نو» می نامند، اما برای اینکه هرگز به طور کامل توسط دستگاه سینما در فرانسه پذیرفته نشد، سال ها رنج کشید. اولین فیلم واردا، La Pointe Courte (1954)، بسیاری از ویژگی های دو فیلم بعدی که موج نو را راه اندازی کردند، 400 ضربه تروفو و نفس گدار به نمایش گذاشت. . واردا در فیلمی کم‌هزینه، با استفاده از بازیگران ناشناخته (تاکنون) و کار کاملاً خارج از سیستم استودیویی غالب، «سنت کیفیت» را که تروفو در آن زمان در صفحات Cahiers du cinema محکوم می‌کرد، کاملاً کنار گذاشت. . با این حال، کار او تا زمانی که تروفو و گدار در سال 1959 وارد صحنه شدند، "کشف" نشد. فیلم بعدی واردا، کلئو از 5 تا 7، توجه بیشتری را به خود جلب کرد و به عنوان فیلم رسمی فرانسه انتخاب شد. ورودی جشنواره کن با این حال، در نهایت، این فیلم و کار او برای پنجاه سال آینده همچنان تحت الشعاع دوستان مرد معروف‌ترش قرار می‌گرفت، که بسیاری از آنها را راهنمایی و مشاوره می‌داد.

فیلم‌های او در نهایت به‌عنوان عمیقاً کاوشگر و اساسی برای رشد و توسعه شناخته شدند. آگاهی در فرانسه از مسائل زنان و نقش زنان در سینما. او می گوید: «من فیلسوف نیستم، متافیزیکی نیستم. احساسات زمینه ای هستند که می توان افراد را به تفکر در مورد مسائل سوق داد. سعی می‌کنم هر اتفاقی که می‌افتد را به گونه‌ای نشان دهم و سؤال بپرسم تا بینندگان را در قضاوت آزاد بگذارم.» انبوه مصاحبه‌ها در اینجا بر اعتقاد اصلی او تأکید می‌کند که «ما هرگز از یادگیری دست نمی‌کشیم» و راه‌های فراوانی برای پاسخ به سؤالات او را آشکار می‌کند.

Over nearly sixty years, Agnès Varda (b. 1928) has given interviews that are revealing not only of her work, but of her remarkably ambiguous status. She has been called the “Mother of the New Wave” but suffered for many years for never having been completely accepted by the cinematic establishment in France. Varda’s first film, La Pointe Courte (1954), displayed many of the characteristics of the two later films that launched the New Wave, Truffaut’s 400 Blows and Godard’s Breathless. In a low-budget film, using (as yet) unknown actors and working entirely outside the prevailing studio system, Varda completely abandoned the “tradition of quality” that Truffaut was at that very time condemning in the pages of Cahiers du cinema. Her work, however, was not “discovered” until after Truffaut and Godard had broken onto the scene in 1959. Varda’s next film, Cleo from 5 to 7, attracted considerably more attention and was selected as France’s official entry for the Festival in Cannes. Ultimately, however, this film and her work for the next fifty years continued to be overshadowed by her more famous male friends, many of whom she mentored and advised.

Her films have finally earned recognition as deeply probing and fundamental to the growing awareness in France of women’s issues and the role of women in the cinema. “I’m not philosophical,” she says, “not metaphysical. Feelings are the ground on which people can be led to think about things. I try to show everything that happens in such a way and ask questions so as to leave the viewers free to make their own judgments.” The panoply of interviews here emphasize her core belief that “we never stop learning” and reveal the wealth of ways to answer her questions.