Aging and Cancer

زندگی یک انسان متناهی است و همه انسان‌ها پیر می‌شوند (فریز 1980 را ببینید). جدا کردن اثرات بیماری بر اندام ها و بافت ها از اثرات مورد انتظار از پیری دشوار است. این امر به ویژه در مورد فرآیندهای عروقی و دژنراتیو که هیچ مرز مشخصی بین پیری و بیماری وجود ندارد، صادق است. عوارض و مرگ و میر ناشی از بیماری قلبی و سکته احتمالاً به دلیل بیماری و تغییرات پیری است. برای سرطان، دومین عامل مرگ و میر در آمریکا، وضعیت کاملاً متفاوت است. سرطان به وضوح یک بیماری است و با افزایش سن تغییری مورد انتظار نیست. بروز سرطان پس از 40 سالگی تقریباً به صورت لگاریتمی افزایش می یابد. در ایالات متحده حدود نیمی از موارد سرطان پس از 65 سالگی تشخیص داده می شوند، اگرچه افراد بالای 65 سال کمتر از یک هشتم جمعیت را تشکیل می دهند. بنابراین، سرطان بسیار بیماری سالمندان است. حداقل دو دلیل برای این وجود دارد: اول، قرار گرفتن طولانی مدت در معرض عوامل ایجاد کننده سرطان، و دوم، کاهش قدرت دفاعی ایمنی در برابر سرطان.

The life of a human being is finite, and all humans age (see Fries 1980). It is difficult to separate the effects of disease on organs and tissues from those expected of aging. This is particularly true for vascular and degenerative processes, for which there are no clear boundaries between aging and disease. Morbidity and mortality from heart disease and stroke are probably due both to disease and to changes of aging. For cancer, the second leading cause of death in America, the situation is quite different; cancer is clearly a disease and is not a change expected with aging. Cancer incidence increases almost logarithmically after age 40. In the United States about one-half of all cases of cancer are diagnosed after age 65, although those over 65 comprise less than one-eighth of the population. Thus, cancer is very much a disease of the elderly. There are at least two reasons for this: first, the prolonged exposure to cancer-inducing agents, and second, the waning power of immune defenses against cancer.