Against Obligation: The Multiple Sources of Authority in a Liberal Democracy

آیا شهروندان کشوری مانند ایالات متحده وظیفه اخلاقی دارند که از قانون پیروی کنند؟ آیا مقامات هنگام تفسیر قانون اساسی، موظفند که به معنای آن متن در هنگام تصویب عمل کنند؟ برای پیروی از سابقه؟ برای پیروی از آنچه که امروز دادگاه عالی می گوید قانون اساسی چیست؟

اینها سؤالاتی در مورد الزام سیاسی (برای شهروندان) و الزام تفسیری (برای هر کسی که قانون اساسی را تفسیر می کند، اغلب مقامات) است. Abner Greene استدلال می کند که چنین تعهداتی وجود ندارد. اگرچه شهروندان باید به طور کامل از برخی قوانین و در برخی موارد از قوانین دیگر تبعیت کنند، اما هیچ کس استدلال موفقی را ارائه نکرده است که شهروندان باید همیشه از همه قوانین پیروی کنند. مورد گرین نه تنها «علیه» تعهد است. همچنین «برای» رویکردی است که او آن را «حاکمیت نفوذپذیر» می‌نامد: همه هنجارهای ما در شرایط برابر با قوانین دولت هستند. بر این اساس، دولت باید هنجارهای مذهبی، فلسفی، خانوادگی یا قبیله‌ای را تا حد امکان رعایت کند.

گرین نشان می‌دهد که پرسش‌های مربوط به الزام تفسیری دارای ویژگی‌های فراوانی با موارد الزام سیاسی است. گرین در رد این دیدگاه که مفسران قانون اساسی باید از منابع قبلی یا بالاتر از منابع معنایی قانون اساسی پیروی کنند، با استدلال هایی مشابه آنچه که برای وظیفه اخلاقی شهروندان برای اطاعت از قانون ارائه می شود، مقابله می کند و آن را کنار می زند.

Do citizens of a nation such as the United States have a moral duty to obey the law? Do officials, when interpreting the Constitution, have an obligation to follow what that text meant when ratified? To follow precedent? To follow what the Supreme Court today says the Constitution means?

These are questions of political obligation (for citizens) and interpretive obligation (for anyone interpreting the Constitution, often officials). Abner Greene argues that such obligations do not exist. Although citizens should obey some laws entirely, and other laws in some instances, no one has put forth a successful argument that citizens should obey all laws all the time. Greene’s case is not only “against” obligation. It is also “for” an approach he calls “permeable sovereignty”: all of our norms are on equal footing with the state’s laws. Accordingly, the state should accommodate religious, philosophical, family, or tribal norms whenever possible.

Greene shows that questions of interpretive obligation share many qualities with those of political obligation. In rejecting the view that constitutional interpreters must follow either prior or higher sources of constitutional meaning, Greene confronts and turns aside arguments similar to those offered for a moral duty of citizens to obey the law.