Against ecological sovereignty : ethics, biopolitics, and saving the natural world

علیه حاکمیت اکولوژیک دفاعی پرشور از بوم شناسی رادیکال است که مستقیماً به بحث های جاری در مورد ماهیت و خطرات قدرت حاکمیتی صحبت می کند. میک اسمیت با درگیر کردن کار باتای، آرنت، لویناس، نانسی و آگامبن، از جمله، نقد سیاسی قدرت حاکمیتی را با ملاحظات زیست‌محیطی دوباره مرتبط می‌کند و استدلال می‌کند که مسئولیت‌های اخلاقی و سیاسی در قبال پیامدهای اعمال ما به مواردی ختم نمی‌شود که به این صورت تعریف می‌شوند. انسان.

علیه حاکمیت اکولوژیک اولین کتابی است که تحلیل آگامبن از حاکمیت و زیست سیاسی را به سمت بررسی نگرانی های اکولوژیکی سوق می دهد. با انجام این کار، محدودیت‌هایی را برای این تفکر آشکار می‌کند، و مدعی است که مدیریت زیست‌سیاسی گسترده جمعیت‌های انسانی مشابه زیست‌محیطی ناشناخته دارد - طبیعت را به یک «منبع» برای پروژه‌های انسانی تقلیل می‌دهد. اسمیت معتقد است که یک سیاست بوم‌شناختی رادیکال باید هم در برابر اعمال سیاست زدایی از قدرت حاکمیتی و هم در برابر گسترش فراگیر سیاست زیستی مقاومت کند تا امکانات جدیدی برای ایجاد جوامع انسانی و غیرانسانی سالم نشان دهد.

ارائه نقدی گزنده از ادعاهای بشری. اسمیت برای حاکمیت بر جهان طبیعی، راه جایگزینی را برای تصور جوامع بوم‌شناختی پساانسانگرا پیشنهاد می‌کند - راهی که تکینگی مطلق موجودات موجود در آنها را تشخیص می‌دهد.

Against Ecological Sovereignty is a passionate defense of radical ecology that speaks directly to current debates concerning the nature, and dangers, of sovereign power. Engaging the work of Bataille, Arendt, Levinas, Nancy, and Agamben, among others, Mick Smith reconnects the political critique of sovereign power with ecological considerations, arguing that ethical and political responsibilities for the consequences of our actions do not end with those defined as human.

Against Ecological Sovereignty is the first book to turn Agamben’s analysis of sovereignty and biopolitics toward an investigation of ecological concerns. In doing so it exposes limits to that thought, maintaining that the increasingly widespread biopolitical management of human populations has an unrecognized ecological analogue—reducing nature to a “resource” for human projects. Smith contends that a radical ecological politics must resist both the depoliticizing exercise of sovereign power and the pervasive spread of biopolitics in order to reveal new possibilities for creating healthy human and nonhuman communities.

Presenting a stinging critique of human claims to sovereignty over the natural world, Smith proposes an alternative way to conceive of posthumanist ecological communities—one that recognizes the utter singularity of the beings in them.