After Nature: A Politics for the Anthropocene

طبیعت دیگر جدا از انسانیت وجود ندارد. از این پس، جهانی که ما در آن ساکن خواهیم شد، همانی است که خود ساخته ایم. زمین شناسان این دوره سیاره ای جدید را آنتروپوسن، عصر انسان ها نامیده اند. لایه‌های زمین‌شناسی که اکنون در حال ایجاد انتشارات صنعتی رکورد، گرده‌های گیاهی در مقیاس صنعتی، و ناپدید شدن گونه‌هایی هستند که به سمت انقراض می‌روند. تغییر اقلیم مهندسی سیاره بدون طراحی است. این حقایق مربوط به آنتروپوسن علمی هستند، اما شکل و معنای آن سؤالاتی برای سیاست است - سیاستی که هنوز وجود ندارد. پس از طبیعت سیاستی را برای این دنیای پسا طبیعی ایجاد می کند.

جدیا پردی با تاریخچه ای از اینکه آمریکایی ها چگونه مناظر خود را شکل داده اند آغاز می کند. او سنت‌های رقیب را بررسی می‌کند که هنوز قوانین و فرهنگ زیست‌محیطی را القا می‌کنند - یک دیدگاه مرزی از سکونت و توسعه، یک رمانتیسیسم جویای بیابان، یک نگرش سودگرا که سعی می‌کند طبیعت را به نفع انسان مدیریت کند، و یک دیدگاه اکولوژیکی قرن بیستم. این سنت ها راه هایی برای دیدن جهان و جایگاه انسان در آن است. آنها همچنین شیوه هایی از قانون گذاری هستند که چشم اندازهای ایده آل را بر روی زمین حک می کنند. هرکدام مناظری را شکل داده است که دید آن ها از طبیعت را واقعی می کند، از بیابان گرفته تا زمین های کشاورزی و حومه شهرها - راه های جدیدی برای زندگی بر روی زمین باز می شود و در عین حال دیگران را از بین می برند.

آنتروپوسن می خواهد که ما از همه این میراث ها استفاده کنیم و فراتر از آنها بروید با جدا نشدن سرنوشت انسان و محیط زیست، سیاست زیست محیطی یا عمیقاً دموکراتیک تر یا نابرابرتر و غیرانسانی تر خواهد شد. در جایی که هیچ چیز خالص نیست، ما باید راه هایی ایجاد کنیم تا ارادت خود را به جهانی آسیب دیده و همیشه در حال تغییر جلب کنیم.

Nature no longer exists apart from humanity. Henceforth, the world we will inhabit is the one we have made. Geologists have called this new planetary epoch the Anthropocene, the Age of Humans. The geological strata we are now creating record industrial emissions, industrial-scale crop pollens, and the disappearance of species driven to extinction. Climate change is planetary engineering without design. These facts of the Anthropocene are scientific, but its shape and meaning are questions for politics―a politics that does not yet exist. After Nature develops a politics for this post-natural world.

Jedediah Purdy begins with a history of how Americans have shaped their landscapes. He explores the competing traditions that still infuse environmental law and culture―a frontier vision of settlement and development, a wilderness-seeking Romanticism, a utilitarian attitude that tries to manage nature for human benefit, and a twentieth-century ecological view. These traditions are ways of seeing the world and humans’ place in it. They are also modes of lawmaking that inscribe ideal visions on the earth itself. Each has shaped landscapes that make its vision of nature real, from wilderness to farmland to suburbs―opening some new ways of living on the earth while foreclosing others.

The Anthropocene demands that we draw on all these legacies and go beyond them. With human and environmental fates now inseparable, environmental politics will become either more deeply democratic or more unequal and inhumane. Where nothing is pure, we must create ways to rally devotion to a damaged and ever-changing world.