After Hegel : German philosophy, 1840-1900

تاریخ فلسفه آلمان در قرن نوزدهم معمولاً بر نیمه اول آن متمرکز است - زمانی که هگل، ایده آلیسم و ​​رمانتیسیسم غالب بودند. در مقابل، باقی مانده قرن، پس از مرگ هگل، نسبتاً نادیده گرفته شده است، زیرا به عنوان دوره ای از رکود و افول تلقی شده است. اما فردریک بیزر استدلال می‌کند که نیمه دوم قرن در واقع یکی از انقلابی‌ترین دوره‌های فلسفه مدرن بود، زیرا ماهیت خود فلسفه قابل استفاده بود و فقدان قطعیت منجر به خلاقیت و شروع دوره جدیدی شد. در این تاریخ مختصر و مبتکرانه فلسفه آلمان از 1840 تا 1900، بیزر نه بر موضوعات یا متفکران فردی، بلکه بر پنج بحث بزرگ آن دوره تمرکز می کند: بحران هویت فلسفه، مناقشه ماتریالیسم، روش ها و محدودیت های تاریخ، مناقشه بدبینی. و Ignorabimusstreit. شوپنهاور و ویلهلم دیلتای نقش مهمی در این مناقشات بازی می کنند، اما بسیاری از چهره های نادیده گرفته شده از جمله لودویگ بوشنر، یوگن دورینگ، ادوارد فون هارتمان، ژولیوس فراونشتاد، هرمان لوتزه، آدولف ترندلنبورگ و دو زن به نام های آگنس تاوبرت و اولگا پوبرت، نقش مهمی دارند. در تاریخ های فلسفه کاملاً فراموش شده است. نتیجه یک گزارش جدید گسترده، بدیع و شگفت‌انگیز از فلسفه آلمان در دوره حساس بین هگل و قرن بیستم است.

Histories of German philosophy in the nineteenth century typically focus on its first half--when Hegel, idealism, and Romanticism dominated. By contrast, the remainder of the century, after Hegel's death, has been relatively neglected because it has been seen as a period of stagnation and decline. But Frederick Beiser argues that the second half of the century was in fact one of the most revolutionary periods in modern philosophy because the nature of philosophy itself was up for grabs and the very absence of certainty led to creativity and the start of a new era. In this innovative concise history of German philosophy from 1840 to 1900, Beiser focuses not on themes or individual thinkers but rather on the period's five great debates: the identity crisis of philosophy, the materialism controversy, the methods and limits of history, the pessimism controversy, and the Ignorabimusstreit. Schopenhauer and Wilhelm Dilthey play important roles in these controversies but so do many neglected figures, including Ludwig Büchner, Eugen Dühring, Eduard von Hartmann, Julius Fraunstaedt, Hermann Lotze, Adolf Trendelenburg, and two women, Agnes Taubert and Olga Pluemacher, who have been completely forgotten in histories of philosophy. The result is a wide-ranging, original, and surprising new account of German philosophy in the critical period between Hegel and the twentieth century.