دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Henry Samuel Berlin
سری:
ناشر: Cornell University
سال نشر: 2011
تعداد صفحات: 197
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 1 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب Affective Communities In Late-Medieval Iberian Literature به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب جوامع تأثیرگذار در ادبیات ایبریای قرون وسطایی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
پایان نامه من شرح جدیدی از انفجار ادبیات احساسی در ایبریا قرن پانزدهم ارائه می دهد و در عین حال روش جدیدی برای خواندن آن ادبیات پیشنهاد می کند. از طریق مفهوم جامعه عاطفی، که نشان میدهد جوامع (ژانرهای) سیاسی، مذهبی و ادبی با هم نگه داشته میشوند و نه آنقدر که با عواطف مشترک شکل میگیرند، بلکه با نگرش اخلاقی مشترک نسبت به احساسات، آثار نمونهای از ژانرهای اصلی درگیر را تحلیل میکنم. در این انفجار: شعر cancionero و داستان های احساساتی. ژانرهای مهم دیگر مانند داستان وقایع نگاری و داستان های شوالیه نیز نقش کلیدی در تحلیل من دارند، و رویکرد من در کل مقایسه ای است و اساساً با آثاری نه تنها از کاستیل، بلکه همچنین از پادشاهی های پرتغال و آراگون سروکار دارد. مهمترین متون پایان نامه عبارتند از Crónica sarracina (حدود 1430) اثر Pedro de Corral. پدرو، پاسبان پرتغال Sátira de felice e infelice vida (حدود 1450); و شعر Ausiàs March (حدود 1397-1459). با این حال، من همچنین درباره رساله های اخلاقی، الهیاتی و سیاسی شخصیت های مهمی مانند آلونسو دو کارتاژنا (1384-1456) بحث می کنم. آلفونسو د مادریگال، ال توستادو (1410-1455)؛ رودریگو سانچز د آروالو (حدود 1404-1470)؛ دیگو دی والرا (1412-1488)؛ دوارته اول پرتغال (1391-1438); و اینفانت پدرو، دوک کویمبرا (1392-1449). از طریق بحث خود در مورد این رساله ها، نشان می دهم که چگونه زهد عاطفی اندیشه رواقی و اوایل مسیحیت به طور فزاینده ای برای چالش های سیاسی دوره ناکافی تلقی می شد و جای خود را در برابر سیاستی که بر وحدت روانی فراتر از محدودیت های دقیق عقل تأکید می کرد، می داد. با این حال، در آثار ادبی سنتیتر است که این موقعیتهای سیاسی در حال تکامل، دورترین توسعه خود را یافتند. من نشان میدهم که کورال، پاسبان، و مارس هرکدام لفاظی عاطفی جدیدی را توسعه میدهند که پارادایمهای عاطفی موجود در جوامعشان را بازبینی یا رد میکند، و آشکار میسازد که چگونه عزاداری و شفقت میتواند مبنایی برای احتمالات اجتماعی جدید باشد. در نهایت، من استدلال میکنم که این مدلسازی بلاغی از سیاست جامعهگرایانه سوگواری و ترحم - و اشکال ذهنیتی که بیان میکند - به بحثهای جاری معاصر پیرامون عاطفه و اجتماع مرتبط است که به دنبال صورتبندیهای جدیدی از این مفاهیم پس از به اصطلاح مرگ است. عنوان.
My dissertation offers a new account of the explosion of sentimental literature in fifteenth-century Iberia and, at the same time, suggests a new way of reading that literature. Through the concept of the affective community, which suggests that political, religious, and literary communities (genres) are held together and shaped not so much by shared emotion as by a shared ethical attitude toward emotion, I analyze exemplary works of the principal genres involved in this explosion: cancionero poetry and sentimental fiction. Other important genres such as the chronicle and chivalric fiction also play key roles in my analysis, and my approach throughout is comparative, dealing substantially with works not only from Castile, but also from the kingdoms of Portugal and Aragon. The most important texts in the dissertation are Pedro de Corral‘s Crónica sarracina (ca. 1430); Pedro, Constable of Portugal‘s Sátira de felice e infelice vida (ca. 1450); and the poetry of Ausiàs March (ca. 1397-1459). However, I also discuss moral, theological, and political treatises by crucial figures such as Alonso de Cartagena (1384-1456); Alfonso de Madrigal, el Tostado (1410-1455); Rodrigo Sánchez de Arévalo (ca. 1404-1470); Diego de Valera (1412-1488); Duarte I of Portugal (1391-1438); and the Infante Pedro, Duke of Coimbra (1392-1449). Through my discussion of these treatises, I show how the emotional asceticism of Stoic and early-Christian thought was increasingly held to be inadequate for the period‘s political challenges, giving way before a politics that emphasized psychological unity beyond the strict limits of reason. It is in the more traditionally literary works, however, that these evolving political postures found their furthest-reaching development. I show that Corral, the Constable, and March each develops a novel affective rhetoric that reenvisions or rejects their communities‘ preexisting affective paradigms, laying bare how mourning and compassion can form the basis for new communitarian possibilities. I argue, finally, that this rhetorical modeling of a communitarian politics of mourning and compassion – and the forms of subjectivity it articulates – is relevant to ongoing contemporary debates surrounding affect and community that seek new formulations of these concepts after the so-called death of the subject.