Aesthetic Response and Traditional Social Valuation in Euripides’ ›Electra‹: Tragic ›Kunstsprache‹ and the ›kharaktēr‹ of Heroes

الکترا اوریپید فرصتی را برای مخاطبانش باز کرد تا نسبت به جذابیت تراژیک کونسسپراچه خودآگاه شوند: هم بازتاب دهنده و هم پایدار بود، مفروضات اشرافی در مورد تداوم ظاهر و جوهر، حتی در یک دموکراسی رادیکال. قیاس پیچیده ای بین ارزش گذاری اجتماعی و زیبایی شناختی نمایش داده می شود و آشکار می شود. شخصیت پردازی اورست در اوایل نمایشنامه نشان می دهد که چگونه ظواهر اجتماعی هویت خوش زاده را روشن می کند و چگونه گمان می رود که آنها همچنان فضیلت و اختیار برتر را نشان می دهند. در جنبه زیبایی‌شناختی قیاس، یکی از کارکردهای دیکشنری تراژیک، به‌عنوان نشانه‌ای اساسی از شخصیت و عاملیت قهرمانانه، در سکانسی دراماتیک و مضمونی که با قصیده آشیل آغاز می‌شود و با برنامه‌ریزی قتل‌ها ختم می‌شود، نمایان می‌شود. تردیدهای جدی در این مورد ایجاد می شود که آیا اورستس به پتانسیل مفروض ذاتی در تبارشناسی قهرمانانه خود پی خواهد برد و در عین حال، در مورد اینکه آیا مؤلفه های شخصیت او به عنوان یک ساختار زیباشناختی با چنین ویژگی ها و عاملیتی همخوانی دارد یا خیر. بنابراین، هر دو طرف این قیاس پیچیده مشکل‌ساز می‌شوند، و در سطح فراشعری، ماهیت و مبانی آن برای تأمل در معرض دید قرار می‌گیرند.

Euripides’ Electra opened up for its audience an opportunity to become self-aware as to the appeal of tragic Kunstsprache: it both reflected and sustained traditional, aristocratically-inflected assumptions about the continuity of appearance and substance, even in a radical democracy. A complex analogy between social and aesthetic valuation is played out and brought to light. The characterization of Orestes early in the play demonstrates how social appearances made clear the identity of well-born, and how they were still assumed to indicate superior virtue and agency. On the aesthetic side of the analogy, one of the functions of tragic diction, as an essential indication of heroic character and agency, comes into view in a dramatic and thematic sequence that begins with Achilles ode and ends with the planning of the murders. Serious doubts are created as to whether Orestes will realize the assumed potential inherent in his heroic genealogy and, at the same time, as to whether the components of his character as an aesthetic construct are congruent with such qualities and agency. Both sides of this complex analogy are thus problematized, and, at a metapoetic level, its nature and bases are exposed for reflection.