Acute Leukemias IV: Prognostic Factors and Treatment Strategies

میزان درمان لوسمی حاد به تدریج در دهه گذشته بهبود یافته است. نتایج مطالعه بالینی منعکس کننده تأثیر شدت و مدت شیمی درمانی، نقش نگهداری طولانی مدت، تثبیت تشدید شده یا تشدید خیلی زود است. همچنین پیشرفت بیشتری در کاشت ترانس مغز استخوان حاصل شده است و مطالعات آینده نگر و متاآنالیزهای اخیر به مقایسه اثر ضد لوسمی بالای پیوند مغز استخوان با شیمی درمانی بهبود یافته کمک کرده است. این اجازه می دهد تا ترکیب موفق تری از این دو نوع درمان را انجام دهد. عوامل پیش آگهی جدید هم از تحقیقات سیتوژنتیک و هم از تحقیقات ژنتیکی مولکولی پدیدار شده اند. بنابراین، انتقال کروموزوم فیلادلفیا و بازآرایی ژن bcr/abl ثابت شده است که عامل خطر غالب در لوسمی لنفوبلاستیک حاد است. از آنجایی که فراوانی با افزایش سن افزایش می یابد، تفاوت در پیش آگهی بین کودکان و بزرگسالان قابل توضیح است. ارزیابی نشانگرهای سلولی لوسمی مولکولی و ایمونولوژیک درک بهتری از لوسمی باقیمانده در بهبودی بالینی، به عنوان یک عامل پیش آگهی و در نظارت بر اثربخشی استراتژی ضد لوسمی ارائه کرده است. کار اخیر بر روی بیولوژی سلولی لوسمیک منجر به رویکردهای درمانی جدید مانند تمایز نهایی با اسید تمام ترانس رتینوئیک، تعدیل شیمی درمانی توسط فاکتورهای رشد خونساز مانند GM-CSF و افزایش کنترل ایمونولوژیک توسط سیتوکین هایی مانند اینترلوکین 2 شده است. ضد میکروبی جدید. داروها و استفاده از راهبردهای عمدتا تجربی ضد عفونی به کاهش خطر درمانی کمک کرده است. بنابراین، تعدادی از دستاوردهای اخیر گزینه های جدیدی را در مدیریت بیماران مبتلا به لوسمی حاد در اختیار ما قرار داده است.

The rates of acute leukemia cure have gradually improved over the last decade. Clinical study results reflect the impact of chemotherapy intensity and duration, the role of prolonged maintenance, intensified consolidation or very early intensification. Further progress has also been achieved in bone marrow trans­ plantation, and recent prospective studies and meta-analyses have contributed comparisons of the high antileukemic efficacy of bone marrow transplantation to that of improved chemotherapy. This allows a more successful combining of the two forms of treatment. New prognostic factors have emerged from both cytogenetic and molecular genetic research. Thus, the Philadelphia chromosome translocation and the bcr/abl gene rearrangement have proven to be the dominating risk factor in acute lymphoblastic leukemia. Since the frequency increases with age, differences in prognosis between children and adults can be explained. Evaluation of molecular and immunologic leukemia cell markers has provided a better understanding of residual leukemia in clinical remission, as a prognostic factor and in monitoring the effectiveness of the antileukemic strategy. Recent work on leukemic cell biology has resulted in novel therapeutic approaches such as terminal differentiation by all-trans-retinoic acid, modulation of chemotherapy by hematopoietic growth factors such as GM-CSF and enhancement of immunologic control by cytokines such as interleukin 2. New antimicrobial drugs and the application of mostly empiric anti-infectious strategies have helped reducing the therapeutic risk. Thus, a number of recent achievements have provided us with new options in the management of patients with acute leukemias.