Acute Head Injury: Practical management in rehabilitation

این مایه خرسندی و افتخار است که از دعوت به همکاری در مقدمه ای برای این کتاب، که سزاوار - و نیاز است - توسط تقریباً همه کسانی که نگران درمان و در نتیجه رفاه قربانیان جراحات شدید هستند، آن را بخوانند مایه افتخار است. از مغز برخی از دوستان، اقوام و همکاران ممکن است با خواندن برخی از بخش‌های آن کمک شوند، اما اگر این کتاب تأثیری را که شایسته آن است بر درمانگران، پرستاران، پزشکان و دیگرانی که هم در بیمارستان‌ها و هم در جامعه کار می‌کنند داشته باشد، این افراد غیرمتخصص مناسب خواهند بود. یک یا چند نفر از اعضای تیم درمانی لزوماً بزرگ از آنها مطلع و به آنها کمک می کند. پیشرفت‌هایی که در روش‌های احیا در حدود 40 سال گذشته انجام شده است، آمادگی قبلی سرنوشت‌ساز را برای پذیرش اینکه یک یا دو هفته در کما پس از ضربه به سر عملاً حکم اعدام بر اثر ذات‌الریه است، لغو کرده است. پس از اینکه نجات جان افراد ممکن شد، به تدریج مشخص شد که بقای بیمار لزوماً با بهبودی مغز همراه نیست و بهای موفقیت در نجات جان افراد، جمعیتی از معلولان مغزی است که به سرعت در حال افزایش است. 1000 یا بیشتر در سال در سراسر کشور. اگرچه این رقم برای بیش از 20 سال تقریباً ثابت باقی مانده است، اما پیشرفت زیادی در میزان علاقه، استاندارد مراقبت و کیفیت نتایج حاصل شده است.

It is both a pleasure and a privilege to be invited to contribute a foreword to this book, which deserves - and needs - to be read by virtually everyone who is concerned with the treatment and subse­ quent welfare of the victims of severe injuries of the brain. Some friends, relatives and workmates might be helped by reading some parts of it, but, if the book has the effect it deserves to have on therapists, nurses, doctors, and others working in both hospitals and the community, these laymen will be suitably informed and assisted by one or more members of the necessarily large therapeutic team. The improvements in methods of resuscitation that have taken place during the last 40 years or so have abolished the previously fatalistic readiness to accept that a week or two in coma after a head injury was virtually a sentence to death from pneumonia. After it had become possible to save lives it gradually became clear that survival of the patient was not necessarily followed by recovery of the brain and that the price of success, in saving lives, was a popula­ tion of cerebral cripples that was increasing at the rate of 1000 or more a year throughout the country. Although this figure has remained about the same for more than 20 years, there has been a great improvement in the amount of interest, the standard of care and the quality of results that are being achieved.