Actors in the Audience. Theatricality and Doublespeak from Nero to Hadrian

وقتی نرو روی صحنه رفت، تماشاگران با هم بازی کردند - وگرنه. درامی که به این ترتیب اجرا می‌شود، چه در تئاتر و چه در عرصه سیاسی، با تمام پیچیدگی‌اش در «بازیگران تماشاگر» آشکار می‌شود. این کتابی است در مورد زبان، تئاتر و امپراتوری - در مورد اینکه چگونه امپراتور روم حکومت خود را دراماتیزه کرد و چگونه زیردستانش به نوبه خود واکنش خود را به نمایش گذاشتند. تمرکز روی...

وقتی نرو روی صحنه رفت، تماشاگران با هم بازی کردند - وگرنه. درامی که به این ترتیب اجرا می‌شود، چه در تئاتر و چه در عرصه سیاسی، با تمام پیچیدگی‌اش در «بازیگران تماشاگر» آشکار می‌شود. این کتابی است در مورد زبان، تئاتر و امپراتوری - در مورد اینکه چگونه امپراتور روم حکومت خود را دراماتیزه کرد و چگونه زیردستانش به نوبه خود واکنش خود را به نمایش گذاشتند. تمرکز روی نرو است: بازی‌های او روی صحنه، معاصرانش را برانگیخت تا درباره ماهیت قدرت و بازنمایی تأمل کنند و صحنه را به الگویی برای پرسش‌های بزرگ‌تر درباره تئاتری بودن قدرت تبدیل کنند. شادی بارتش از طریق این تصویرسازی‌ها توسط نویسندگان باستانی به بررسی این موضوع می‌پردازد که وقتی همه گفتمان توسط یک اقتدار خودکامه تحریف می‌شود، چه اتفاقی برای زبان و بازنمایی می‌افتد. برخی از سناتورهای رومی که مجبور به تبدیل شدن به بازیگر و شبیه‌ساز زیر نظر موشکافانه حاکم شدند، خود و طبقه‌شان را قربانی رژیم‌هایی به تصویر می‌کشند که از نظر امروزی، استالینیسم را سرکوب می‌کنند. نویسندگان دیگر ادعا کردند که دو زبانی - گفتن یک چیز و به معنای دو - راهی است که می‌توان و انجام داد، اثرات محدودکننده ستم شاهی را از بین برد. تاسیتوس، سوتونیوس و یوونال همگی در تحلیل زیرکانه بارتش از پاسخ های تاریخی و ادبی به حقایق بی رحمانه امپراتوری نقش دارند. حتی "پانگیریکوس" پلینی جوان اکنون به عنوان واکنشی در برابر آگاهی گسترده از تقلب ظاهر می شود. این خوانش دقیق متون ادبی و تاریخی که بر اساس نظریه‌های دراماتورژی، جامعه‌شناسی، تاریخ‌گرایی جدید و نقد فرهنگی است، دیدگاه جدیدی در مورد سیاست امپراتوری روم، و زبان‌ها و بازنمایی قدرت به ما می‌دهد.

When Nero took the stage, the audience played along - or else. The drama thus enacted, whether in the theatre proper or in the political arena, unfolds in all its complexity in "Actors in the Audience". This is a book about language, theatricality and empire - about how the Roman emperor dramatized his rule and how his subordinates in turn staged their response. The focus is on...

When Nero took the stage, the audience played along - or else. The drama thus enacted, whether in the theatre proper or in the political arena, unfolds in all its complexity in "Actors in the Audience". This is a book about language, theatricality and empire - about how the Roman emperor dramatized his rule and how his subordinates in turn staged their response. The focus is on Nero: his performances onstage spurred his contemporaries to reflect on the nature of power and representation, and to make the stage a paradigm for larger questions about the theatricality of power. Through these portrayals by ancient writers, Shadi Bartsch explores what happens to language and representation when all discourse is distorted by the pull of an autocratic authority. Some Roman senators, forced to become actors and dissimulators under the scrutinizing eye of the ruler, portrayed themselves and their class as the victims of regimes that are, to the modern eye, redolent of Stalinism. Other writers claimed that doublespeak - saying one thing and meaning two - was the way one could, and did, undo the constraining effects of imperial oppression. Tacitus, Suetonius, and Juvenal all figure in Bartsch's shrewd analysis of historical and literary responses to the brute facts of empire; even the "Panegyricus" of Pliny the Younger now appears as a reaction against the widespread awareness of dissimulation. Informed by theories of dramaturgy, sociology, new historicism and cultural criticism, this close reading of literary and historical texts gives us a new perspective on the politics of the Roman Empire, and on the languages and representation of power.