Action and Responsibility

چه چیزی باعث می شود که یک رویداد به عنوان یک اقدام به حساب بیاید؟ پاسخ‌های معمولی به شیوه‌ای که رویداد در آن به وجود آمده است جذاب است: به عنوان مثال، شاید حرکت بازو زمانی که توسط حالات ذهنی ایجاد می‌شود (به روش‌های خاص) عملی باشد، اما نه زمانی که به روش‌های دیگر ایجاد شود. اندرو اسندون استدلال می کند که این نوع پاسخ، که او آن را «تولیدگرایی» می نامد، از نظر روش شناختی و اساساً اشتباه است. به‌ویژه، پاسخ‌های تولیدگرا به این سؤال یا فردگرایانه یا بنیادگرایانه یا هر دو، بدون دفاع صریح هستند. در عوض، اسندون گزارشی برونگرایانه و ضدبنیادگرایانه از آنچه که یک رویداد را به عنوان یک کنش به حساب می‌آورد، ارائه می‌دهد، که او آن را پس از کار H.L.A. هارت به طور خاص، اسندون استدلال می‌کند که شیوه‌های ما در نسبت دادن مسئولیت اخلاقی به یکدیگر حداقل تا حدی شامل رویدادها به عنوان اعمال است.

What makes an event count as an action? Typical answers appeal to the way in which the event was produced: e.g., perhaps an arm movement is an action when caused by mental states (in particular ways), but not when caused in other ways. Andrew Sneddon argues that this type of answer, which he calls "productionism", is methodologically and substantially mistaken. In particular, productionist answers to this question tend to be either individualistic or foundationalist, or both, without explicit defence. Instead, Sneddon offers an externalist, anti-foundationalist account of what makes an event count as an action, which he calls neo-ascriptivism, after the work of H.L.A. Hart. Specifically, Sneddon argues that our practices of attributing moral responsibility to each other are at least partly constitutive of events as actions.