Across the Airless Wilds: The Lunar Rover and the Triumph of the Final Moon Landings

«ارل سوئیفت این حماسه بزرگ ناخوانده را با حیرت و جاروی بزرگ به نمایش می‌گذارد». ) کشف مجدد آخرین فرود آپولو بر ماه، نویسنده تحسین شده Chesapeake Requiem نشان می دهد که چرا این ماموریت های خارق العاده و در عین حال تحت الشعاع قرار گرفته است – که با استفاده از وسیله نقلیه گردشی انقلابی قمری - شایسته است که به عنوان اوج ماجراجویی و اکتشاف انسان تجلیل شود.

8:36 بعد از ظهر EST، 12 دسامبر 1972: فضانوردان آپولو 17 جین سرنان و جک اشمیت در کنار دهانه نانسن ترمز کردند و به خوبی می‌دانستند که از خانه بسیار دور هستند. آنها نزدیک به ربع میلیون مایل تا مردی که در چشم چپ ماه بود پرواز کرده بودند، در لبه آن فرود آمدند و سپس راندند. پنج مایل در این منظره متروک و پر از صخره‌ها. همانطور که نمونه‌ها را جمع‌آوری کردند، در بیرونی‌ترین لبه سفرهای بشر قدم گذاشتند. این مکان، در این لحظه، برای گونه‌ای که برای سرگردانی متولد شده‌اند، حاکی از نهایت کاوش است.

چند فوت دورتر ماشینی قرار داشت که موفقیت را ممکن کرد: یک گاری برقی که مانند یک نامه تجاری تا می‌شد، وزنش کمتر از هشتاد پوند در گرانش کاهش‌یافته ماه بود و به سمت کوه‌ها حرکت می‌کرد، در اطراف دهانه ها و بر فراز دشت های مواج در سه سفر اخیر آمریکا به سطح ماه.

در دهه‌های پس از آن، بهره‌برداری‌های فضانوردان در آن اکتشافات نهایی در سایه‌ای که اولین فرود روی ماه ایجاد شده بود، کمرنگ شده است. اما آپولو 11 فقط مقدمه‌ای بود برای آنچه بعداً اتفاق افتاد: در حالی که نیل آرمسترانگ و باز آلدرین تکه‌ای از صحرای مسطح قمری کوچک‌تر از یک زمین فوتبال را زیر پا گذاشتند، آپولوس‌های 15، 16 و 17 هر کدام منطقه‌ای کوهستانی به اندازه منهتن را اداره می‌کردند. در مجموع، خدمه آنها پنجاه و شش مایل را طی کردند و علم عمیق و یک سبک اکتشاف بسیار پیچیده تر را به ماه آوردند. و آنها به یک دلیل بسیار آمریکایی پیروز شدند: آنها رانندگی کردند.

در این تاریخچه سریع مریخ نورد و ماجراهایی که برانگیخت، ارل سوئیفت خواننده را در کنار مردانی قرار می دهد که رویای رانندگی در ماه را داشتند و این وسیله نقلیه را طراحی و ساخت، ایرادات آن را عیب یابی کرد و آن را بر روی سطح ماه راند. در نهایت با توجه به این شخصیت‌های نادیده گرفته شده و مأموریت‌هایی که خلق کرده‌اند، در سراسر وحش‌های بدون هوا جشنی از نبوغ، استقامت و جسارت انسان است.

“Earl Swift lays out this great unsung saga with verve and magisterial sweep." —Hampton Sides

In this "brilliantly observed" (Newsweek) rediscovery of the final Apollo moon landings, the acclaimed author of Chesapeake Requiem reveals why these extraordinary yet overshadowed missions—distinguished by the use of the revolutionary lunar roving vehicle—deserve to be celebrated as the pinnacle of human adventure and exploration.

8:36 P.M. EST, December 12, 1972: Apollo 17 astronauts Gene Cernan and Jack Schmitt braked to a stop alongside Nansen Crater, keenly aware that they were far, far from home. They had flown nearly a quarter-million miles to the man in the moon’s left eye, landed at its edge, and then driven five miles in to this desolate, boulder-strewn landscape. As they gathered samples, they strode at the outermost edge of mankind’s travels. This place, this moment, marked the extreme of exploration for a species born to wander. 

A few feet away sat the machine that made the achievement possible: an electric go-cart that folded like a business letter, weighed less than eighty pounds in the moon’s reduced gravity, and muscled its way up mountains, around craters, and over undulating plains on America’s last three ventures to the lunar surface. 

In the decades since, the exploits of the astronauts on those final expeditions have dimmed in the shadow cast by the first moon landing. But Apollo 11 was but a prelude to what came later: while Neil Armstrong and Buzz Aldrin trod a sliver of flat lunar desert smaller than a football field, Apollos 15, 16, and 17 each commanded a mountainous area the size of Manhattan. All told, their crews traveled fifty-six miles, and brought deep science and a far more swashbuckling style of exploration to the moon. And they triumphed for one very American reason: they drove.

In this fast-moving history of the rover and the adventures it ignited, Earl Swift puts the reader alongside the men who dreamed of driving on the moon and designed and built the vehicle, troubleshot its flaws, and drove it on the moon’s surface. Finally shining a deserved spotlight on these overlooked characters and the missions they created, Across the Airless Wilds is a celebration of human genius, perseverance, and daring.